Πέντε εβδομάδες της Δάφνης

Γεννήθηκα και μεγάλωσα σε μεικτή οικογένεια στη Θεσσαλονίκη. Από τους Έλληνες παππούδες μου, ο ένας οινοποιός και ο άλλος αλευρέμπορος από την Ανατολική Ρωμυλία, κληρονόμησα τις αδυναμίες μου στο κρασί και στο καλό φαΐ. Από σύμπτωση
ο Εβραίος παππούς μου, από τη μεριά της μητέρας κι αυτός, στην πενηντάχρονη περιπλάνησή του ανάμεσα στον Βιστούλα και τον Ντον ήταν για μεγάλο χρονικό διάστημα μυλωνάς. Ο συνδυασμός με ανάγκασε να στρατευτώ στον αναγκαίο συνδυασμό αυτοσυγκράτησης και υγιεινής διατροφής.
Από πού κληρονόμησα την τάση μου για κίνηση και την ικανότητα ν’ αντλώ από το τίποτα ενέργεια στις δύσκολες στιγμές της ζωής μου, ειδικά όταν άρχιζε να μου μυρίζει ισόβια, αποτελεί και σήμερα αναπάντητο ερωτηματικό. Ίσως όμως να μην σχετίζεται καθόλου με τα γονίδιά μου αλλά με το κλίμα μέσα στο οποίο ανατράφηκα. Η μητέρα, κήρυκας του ορθολογισμού με πίστη στις ανθρώπινες αξίες, μ’ έμαθε να αντιμετωπίζω καταστάσεις ως νοήμων άνθρωπος, μαχητικά, αμερόληπτα, δίκαια. Όση πονηριά και υστεροβουλία κατάφερα να καλλιεργήσω για χρήση μου θα παραμένουν πάντα προσωπική μου ευθύνη. Ο πατέρας, από σύμπτωση αρχαιολόγος, από ανάγκη επιχειρηματίας, ήταν ο τύπος του παιδιόθεν εραστή της Ιστορίας και της Ποίησης. [...]
Σεπτέμβριος 1977. Μια παρέα πρωτοετών φοιτητών της Νομικής, αγόρια και κορίτσια σε ζευγάρια, πηγαίνουν διακοπές στη Σίφνο. Εκεί τους περιμένει ο Αλέξανδρος, ο μεγάλος αδελφός της Σοφίας. Τόποι και χρόνοι πλέκονται, άνθρωποι ιστορούνται με ματιά ανατόμου, η ζωή κυλάει τριάντα χρόνια. Σίφνος, Αθήνα, Οξφόρδη και πάλι Σίφνος. Ο συγγραφέας δίνει άπλετο χώρο στην βιωματική περιγραφή του
νησιού, που επανέρχεται συνέχεια στο παρόν σαν στοργική και ξένοιαστη καλοκαιριάτικη ανάμνηση.
Όμως, κάτω από τη γλύκα της μνήμης, ρέει υπόκωφα ένα ορμητικό, ξεχειλισμένο ποτάμι.