0
Your Καλαθι
Merleau-Ponty: "Πρέπει να λερώσουμε τα χέρια"
Από τη μορφή στον ολισμό: Όψεις του οντολογικού προβλήματος στην φιλοσοφία του Μερλώ-Ποντύ
Περιγραφή
Στόχος μας είναι η ερμηνεία της οντολογίας του κορυφαίου Γάλλου φαινομενολόγου M.Merleau-Ponty (1908-1961). Με αφετηρία την έννοια της 'Μορφής' (Gestalt) οδεύουμε προς την τελική θέση του Ποντύ περί 'Ολισμού' στο "Le Visible et l'invisible".
Η ερμηνεία της οντολογικής έννοιας της Μορφής, ως σχέσης φιγούρα-φόντο στοιχειώνει την πρώιμη οντολογία του φιλοσόφου (Structure du comportement.) Το φόντο είναι το βάθος επί του οποίου η φιγούρα αναδύεται. Το ερώτημα για το Είναι διαποτίζει εξ αρχής την φιλοσοφία του Ποντύ. Μέσω περαιτέρω της έννοιας του 'ιδίου σώματος' (Ph?nom?nologie de la Perception) περνάει από την σκέψη του πράγματος στην βιωματική εμπειρία την οποία αποκαλεί 'προ-κατηγορική' σήμανση του κόσμου, όπως συμβαίνει για παράδειγμα στα έργα τέχνης (Le doute de Cezanne.)
Η οντολογία του Ποντύ κορυφώνεται στην επεξεργασία της έννοιας της Σάρκας (Chair). Και αυτή διέπεται από την σχέση φιγούρα-φόντο. Έχουμε έναν Ολισμό που δεν είναι κλειστός αλλά αντίθετα ανοιχτός. Το Είναι, στο πλαίσιο αυτό, δεν δίνεται μονομιάς, απόλυτα, αλλά είναι αυτό που αφήνει τα όντα να είναι. Η Σάρκα είναι ο οντολογικός τόπος του Είναι. Αυτό όμως δεν δίνεται αμέσως αλλά έμμεσα, με αφετηρία τα επί μέρους όντα.
Η εξέλιξη της οντολογίας του Ποντύ συγκεφαλαιώνει πρωτότυπα την Ιστορία της φιλοσοφίας. "Από την Μορφή στον Ολισμό" δεν μπορούμε παρά "να λερώσουμε τα χέρια",- κατά την μεταφορική διατύπωση του ίδιου του Ποντύ- δηλαδή να αλληλοσχετιστούμε, αν θέλουμε να ανοιχτούμε στο Είναι.
Η ερμηνεία της οντολογικής έννοιας της Μορφής, ως σχέσης φιγούρα-φόντο στοιχειώνει την πρώιμη οντολογία του φιλοσόφου (Structure du comportement.) Το φόντο είναι το βάθος επί του οποίου η φιγούρα αναδύεται. Το ερώτημα για το Είναι διαποτίζει εξ αρχής την φιλοσοφία του Ποντύ. Μέσω περαιτέρω της έννοιας του 'ιδίου σώματος' (Ph?nom?nologie de la Perception) περνάει από την σκέψη του πράγματος στην βιωματική εμπειρία την οποία αποκαλεί 'προ-κατηγορική' σήμανση του κόσμου, όπως συμβαίνει για παράδειγμα στα έργα τέχνης (Le doute de Cezanne.)
Η οντολογία του Ποντύ κορυφώνεται στην επεξεργασία της έννοιας της Σάρκας (Chair). Και αυτή διέπεται από την σχέση φιγούρα-φόντο. Έχουμε έναν Ολισμό που δεν είναι κλειστός αλλά αντίθετα ανοιχτός. Το Είναι, στο πλαίσιο αυτό, δεν δίνεται μονομιάς, απόλυτα, αλλά είναι αυτό που αφήνει τα όντα να είναι. Η Σάρκα είναι ο οντολογικός τόπος του Είναι. Αυτό όμως δεν δίνεται αμέσως αλλά έμμεσα, με αφετηρία τα επί μέρους όντα.
Η εξέλιξη της οντολογίας του Ποντύ συγκεφαλαιώνει πρωτότυπα την Ιστορία της φιλοσοφίας. "Από την Μορφή στον Ολισμό" δεν μπορούμε παρά "να λερώσουμε τα χέρια",- κατά την μεταφορική διατύπωση του ίδιου του Ποντύ- δηλαδή να αλληλοσχετιστούμε, αν θέλουμε να ανοιχτούμε στο Είναι.
Κριτικές
Δεν βρέθηκαν δημοσιεύσεις
