Το ρηχό πηγάδι

«Έμεινε λίγες μέρες στο Νοσοκομείο, κι όταν βγήκε ήταν λίγο πιο χαρούμενος. Τα μάτια του, δεν ήταν πολύ άγρια και χαμογελούσε κάπου κάπου. Όμως, από τότε που σταμάτησε να δουλεύει στο κέντρο, ατέλειωτες ώρες έμενε κλεισμένος σε κείνο το δωμάτιο με τα κλαδιά της βουκαμβίλιας κρεμασμένα στο παράθυρό του σαν πράσινη κουρτίνα. Η μουσική που πάντα ακουγόταν εκεί μέσα, σ’ έκανε να χάνεις την ψυχραιμία σου. Μια μουσική που σου τρύπαγε τ’ αυτιά και δεν σ’ άφηνε να ησυχάσεις, ούτε κι όταν δεν την άκουγες. Ζούσε την κάθε μέρα του μέσα στον μουσικό παράδεισο της κοινωνικής του άρνησης.

Ώσπου τον πιάσανε. Ένα απόγευμα που ‘χε πάει βόλτα με την Ευτυχία, τρεις ψηλοί με καπαρτίνες, μόλις σταμάτησε τ’ αυτοκίνητο πλάι στο πεζοδρόμιο, για να κατέβει, όρμησαν μέσα κι άρχισαν το ψάξιμο. Βρήκανε μια ή δυο πλάκες χασίσι.
Τη μέρα που έγινε η δίκη, η Ευτυχία ήρθε με το πολύπλοκο μυστηριακό ύφος, το μαλλί έξαλλα χτενισμένο, το πρόσωπο σαπισμένο απ’ τα χάπια, και το σώμα τσιτωμένο μέσα σε παντελόνι μικρότερο νούμερο. Όσο εξετάζονταν οι μάρτυρες, αυτή στεκόταν στην πόρτα και χαριεντίζονταν μ ένα νταβραντισμένο ναύτη.»


«Σ’ αυτό το σπίτι κυκλοφορούσαν πολλά φαντάσματα. Όλες οι προηγούμενες ζωές των ανθρώπων που το ζούσαν και όλα τα τωρινά τους όνειρα. Τώρα προστέθηκε και τ’ όνειρο του Πέτρου. Ο φίλος της Ασπασίας, όλο και χανότανε γιατί είχε πολλές δουλειές. Ο κύριος Δημοσθένης μισούσε και φοβότανε όλους τους άντρες που απειλούσαν την οικογενειακή του ευτυχία με διασπάσεις.»