Αγρώστις

Της είπε, ότι αν φάει όλο της το παραμύθι,

η τσιπούρα θα της χαρίσει την ουρά της.

Αυτά, και άλλα «Παραμύθια με τ’ ασήμι», συνθέτουν μία «παραμυθία»

«γραμμένη με στάχυα»· παραμυθία, δηλαδή παρηγοριά, με τον μοναδικό

τρόπο που η Φύση, η Ποίηση, η Τέχνη γενικότερα μπορούν να μας

προσφέρουν…αλλά μπορούν, είναι αλήθεια αυτό;

Θα μου πεις, τί να σου κάνουν κι οι αγροί / τί η τέχνη, το ποίημα τί; / Έχει

αυτή τον τρόπο, έχει τον τρόπο αυτό / να γυρίζει την οβίδα πίσω στον καλό της;

Μήπως τελικά τον έχει;

…Κι όμως, ίσως να είναι / όπως όταν διψάμε / που κόβουμε στα δύο τη λέξη

λεμόνι / και ξεδιψά η ψυχή μας».

Η ποιήτρια υπόσχεται «να τραγουδήσει» για εκείνο το απερίγραπτα λεπτό

αίσθημα… / μικρό σπαράγγι ανάμεσα στ’ αγκάθια / του ίδιου του του θάμνου,

αφού πρώτα όμως με στάχυα θα ψάλλει / τη σιτωδία των αγρών. Λεκτικά

παιχνίδια, ονειρικοί συνειρμοί και συμβολισμοί ενορχηστρώνουν μια

παγκόσμια, πανανθρώπινη κραυγή, επίκαιρη όσο ποτέ (σιτοδεία-σιτωδία)

που «σβήνει» μέσα στην απόλυτη ομορφιά ενός πρωϊνού ή μιας νύχτας

πανσελήνου, πάνω από έναν αγρό με στάχυα: σα τον θόρυβο του ανέμου

ανάμεσά τους διατρέχει τη συλλογή –Ω φανταχτερή Πανσέληνε / με όλα τα

στάχυα στην κοιλιά σου- και μέσα από μια εγγενή θρησκευτικότητα, οδηγεί,

όχι σε μια φυγή προς τα άστρα, αλλά πολύ περισσότερο στο να φτάσουμε

να γίνουμε «διασώστες τους», όπως το μικρό αεράκι ανάμεσα στα φύλλα της

μηλιάς όταν ξεκρεμά ένα ετοιμοθάνατο άστρο που σώζεται στη χούφτα μας.