Μέση Αγγλία

Η Μέση Αγγλία ξεκινά το 2010 στο Μπέρμιγχαμ –όπου το οικονομικό και κοινωνικό τοπίο αλλάζει ραγδαία, καθώς τα άλλοτε ακμάζοντα εργοστάσια αυτοκινήτων έχουν παραχωρήσει τη θέση τους σε μαζικά εμπορικά κέντρα–, περνάει από το Λονδίνο, όπου οι πολιτικές ταραχές παραδίδουν τη σκυτάλη στον πυρετό των Ολυμπιακών Αγώνων, και φτάνει έως το σήμερα.

Συναντάμε τους νιόπαντρους, τον Ίαν και τη Σόφι, οι οποίοι διαφωνούν για το μέλλον της χώρας και, ενδεχομένως, για το μέλλον της ίδιας τους της σχέσης τον Νταγκ, τον πολιτικό σχολιαστή που γράφει παθιασμένα άρθρα για τη λιτότητα από την έπαυλή του στο Τσέλσι, και την επαναστάτρια έφηβη κόρη του που δεν είμαστε σίγουροι αν η στράτευσή της στον αγώνα για κοινωνική δικαιοσύνη οφείλεται στις πεποιθήσεις της ή σε μια αόριστη εξεγερσιακή διάθεση τον Μπέντζαμιν Τρότερ που, μεσήλικας πια, προσπαθεί επιτέλους να γράψει το μεγάλο μυθιστόρημα που τον κατατρύχει από τη νιότη του, και τον πατέρα του τον Κόλιν, που η τελευταία του επιθυμία πριν πεθάνει είναι να ψηφίσει στο δημοψήφισμα υπέρ του Brexit. Ένα δημοψήφισμα που έφερε στην επιφάνεια τον πολιτικό αμοραλισμό, τη μισαλλοδοξία και τις οξυμμένες κοινωνικές και φυλετικές εντάσεις στο Ηνωμένο Βασίλειο.

Οι ήρωες βρίσκονται αντιμέτωποι με όνειρα που διαψεύστηκαν και ρομαντικές εμμονές που ξεθώριασαν, συμβιβασμένοι με πιο κοινότοπες επιλογές. Γάμοι διαλύονται, γονείς πεθαίνουν, παιδιά επαναστατούν, ενώ ο κόσμος, όπως δείχνει ο συγγραφέας, πάει κατά διαβόλου.
Ο Jonathan Coe, παθιασμένος παρατηρητής, πότε συναισθηματικός, πότε σατιρικός και κυνικός, αναδεικνύει τα αδιέξοδα των ηρώων του και της κοινωνίας στην οποία ζουν, αφηγείται αριστοτεχνικά τις παράλληλες ιστορίες τους και προβληματίζεται, για μία ακόμα φορά, πάνω στην έννοια της «βρετανικότητας». Παρακολουθούμε την ιστορία της σύγχρονης Αγγλίας, μια ιστορία νοσταλγίας και αυταπάτης, σύγχυσης και ασυγκράτητης οργής, σε ένα μυθιστόρημα για τους νέους, παράδοξους και δύσκολους καιρούς μας.

Στη Μέση Αγγλία βρίσκουμε ξανά τους ήρωες της Λέσχης των τιποτένιων και του Κλειστού κύκλου, αρκετά χρόνια μετά, παρακολουθώντας την εξέλιξή τους και τη συνάντησή τους με καινούργια πρόσωπα.

Ο Jonathan Coe τιμήθηκε για το βιβλίο του Μέση Αγγλία με το Prix Du Livre Europeen.

Η πιο ανατριχιαστική πλευρά της Μέσης Αγγλίας έγκειται στο πόσο πολλοί από τους χαρακτήρες του Κόου εκφράζουν τον κατάφωρο ρατσισμό τους κάθε φορά που νιώθουν αδικημένοι. Ένας δάσκαλος οδήγησης θεωρεί ότι είναι δικαίωμά του να πιστεύει πως η συνάδελφός του Ναχίντ τού πήρε μέσα από τα χέρια την προαγωγή που περίμενε, μόνο και μόνο εξαιτίας της πολιτικής ορθότητας. Η μητέρα του, που απεχθάνεται οποιονδήποτε δεν συμμορφώνεται με την κοντόφθαλμη αντίληψή της περί βρετανικότητας, αρνείται να βοηθήσει μια Λιθουανή που έπεσε θύμα ρατσιστικής επίθεσης δημοσίως. Όλοι οι χαρακτήρες είναι τόσο αληθοφανείς και τόσο αχρείοι που πραγματικά αναρωτιέται κανείς, όχι γιατί η Αγγλία χρειάστηκε τόσο χρόνο για να αποχωρήσει από την Ε.Ε., αλλά γιατί η Ε.Ε. δεν την έδιωξε με τις κλοτσιές χρόνια πριν.
Μα δεν είναι όλα πολιτική. Ο Κόου είναι ένας επιδέξιος κωμικός συγγραφέας, πιθανότατα ο καλύτερος που διαθέτει σήμερα η Βρετανία, και υπάρχουν δεκάδες αστείες σκηνές σε όλο το μυθιστόρημα, πολλές από τις οποίες εκτυλίσσονται στις μυστικές συναντήσεις του Νταγκ Άντερ τον με τον αφελή εκπρόσωπο Τύπου της Ντάουνινγκ Στριτ, ο οποίος χλευάζει την ιδέα του δημοψηφίσματος επισημαίνοντας, για τον Ντέιβιντ Κάμερον: «Είναι δυνατόν να διεξαγάγουμε ένα δημοψήφισμα πάνω σε ένα τόσο σημαντικό ζήτημα απλώς και μόνο για να σωπάσουν μερικοί ενοχλητικοί άνθρωποι του ίδιου μας του κόμματος; Θα ήταν μια άκρως ανεύθυνη κίνηση από μέρους μας». Η σάτιρά του δεν στρέφεται μόνο ενάντια στους παλαβούς της Δεξιάς. Η παράλληλη ιστορία μιας έφηβης που «είναι εξαρτημένη από το να θυμώνει για λογαριασμό των άλλων», είναι αιχμηρή σαν ξυράφι, που ξεσκίζει τα κηρύγματα περί αρετής στα οποία επιδίδονται οι τυχοδιώκτες που χτενίζουν αδιάκοπα τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αναζητώντας οποιαδήποτε ευκαιρία για να επιδείξουν την ανωτερότητά τους.
Irish Times