Ρακένδυτοι

«Μέσα το σπίτι καίγεται, έξω η αυλή μας κλαίει».
Ορυμαγδός από τα βήματ' αντηχεί των εισβολέων της νέας Φραγγοκρατίας… Ζωγραφίζοντας το προσφιλές πρόσωπό σου, γη των κλεμμένων ερειπίων, μαύρη κορδέλλα βλέπω στα μαλλιά σου, των δόλιων φίλων δώρο πονηρό.
Μικρό παιδί, στις έρημες ακτές σου, στα κάστρα, στα φτωχά νησιά, την γνώρισα την δίβουλη μορφή σου. Ύστερα στην ανθρωποφάγο πολιτεία δεν γέλασες συχνά για μένα…
Τον ξένο που σ' αγοράζει, και τον ντόπιο που σε ξεπουλά έχω κατά νού καθώς τα σχέδια του βιβλίου γίνονται ένα ένα. Κι οι δυό τους δίπλα μου περνάνε γεμάτοι ευτυχία για την πετυχημένη συναλλαγή... Για τούτο, άνθη χαρμόσυνα ζωγραφικά, είναι ακόμα νωρίς για να φυτρώσουν.
Γιατί μόλις φωνάξουμε —τώρα ηρθ' η ώρα!, θηρία αδηφάγα, πίσω μας γυρίζουν.
Γεμίζει πάλι ξανά η αύλή μας απ' τα πεσμένα ελπιδοφόρα φύλλα.
Πουλιά νεκρά βρίσκουμε που δεν προλάβαν να πετάξουν. Παιδιά καινούργια μ' ανεκπλήρωτες ελπίδες μεγαλώνουν. Κι η μάταιη προσμονή τα σημαδεύει, καθώς εμάς άλλη φορά!...
Τα σχέδια τούτα δεν είναι χαρούμενης γιορτής τραγούδια. Είναι της πίκρας, της ανάγκης, της φτώχειας, της υπομονής. Αγκάθια των ερειπίων τα σημαδεύουν. Κτίσματα πεθαμένα, κι άνθρωποι πεθαμένοι τα διανθίζουν. Φαύλα δαιμόνια, λωτοφάγοι συνετοί....
Ελλάδα, είσαι η χώρα των αγγέλων και των ξεπουλητάδων. Η χώρα των ποιητών και των δολοφόνων. Αυτούς απεικονίζουμε εναλλάξ...
Ράλλης Κοψίδης