Διπλό ταξίδι

«Ο Φρεντερίκο Γκαρθία Λόρκα είχε πει κάτι που ενόχλησε τους διψομανείς της εξουσίας: "Είμαι και θα είμαι πάντα με το μέρος των πιο αδύναμων".
Αυτή η φράση μου 'ρχόταν και μου ξαναρχόταν στην καρδιά όταν διέτρεχα τις σελίδες απ' το "Διπλό ταξίδι" της Ακακίας. Η Ακακία γράφει γιατί θέλει να 'ναι πάντα με το μέρος των πιο αδύναμων. Με το μέρος των πιο ταπεινών, των πιο σιωπηλών, των πιο παραμερισμένων.
Στο "Διπλό ταξίδι" υπάρχει ένας άντρας μέσης ηλικίας, που αρχίζει ένα διπλό ταξίδι, φυγής και νοσταλγίας. Σηκώνεται απ' τα συντρίμμια του βίου του και φεύγει ταξίδι προς τα πίσω. Όλα τα πιασίματα που δίνουν κουράγιο, έχουν θρυμματιστεί, κι αρχίζει να ονειρεύεται το παρελθόν του, και η νοσταλγία να ποτίζει το αίμα του με το φονικό άρωμά της.[...]

Μάρω Βαμβουνάκη