Το Αρπακτικό ΜΕΤΑΧΕΙΡΙΣΜΕΝΟ

Η γνωστή ιατροδικαστής Κέυ Σκαρπέττα αναλαμβάνει την πιο παράξενη υπόθεση της καριέρας της, που την οδηγεί στις απόκρυφες διεργασίες ενός εξαιρετικά πανούργου κι εγκληματικού μυαλού.


Παρακολουθεί τη σχέση ανάμεσα σε ορισμένα αποτρόπαια εγκλήματα και στους πιθανούς υπόπτους. Κι ενώ κάποιος φυλακισμένος ψυχοπαθής, αντικείμενο επιστημονικής μελέτης σε μια ψυχιατρική κλινική του Χάρβαρντ, της δίνει πληροφορίες, φανταστικές ή πραγματικές, ο αριθμός των πιθανών δολοφόνων πολλαπλασιάζεται.


Πόσα μπορεί ν' αποκαλύψει η μελέτη του μυαλού ενός ανθρώπου για τις μεθόδους ενός ψυχοπαθούς που παραμονεύει στα σκοτάδια;

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου

ΚΡΙΤΙΚΗ



Το πιο πρόσφατο μυθιστόρημα της Πατρίσια Κόρνγουελ (Μαϊάμι, 1956) με τίτλο Το αρπαχτικό γράφτηκε μετά το Πορτρέτο ενός δολοφόνου, βιβλίο στο οποίο η συγγραφέας επιχειρεί να διαλευκάνει εκ των υστέρων την ιστορία του Τζακ του Αντεροβγάλτη και να αποκαλύψει την ταυτότητά του στηριζόμενη στην πρόοδο της ιατροδικαστικής επιστήμης. Πρόκειται για μία ακόμη περιπέτεια της μόνιμης ηρωίδας της, της ιατροδικαστού Κέι Σκαρπέτα, εδώ όμως διαπιστώνουμε πως η Κόρνγουελ έχει κάνει σημαντικά βήματα. Οι αποτρόπαιες σκηνές που υπάρχουν σε άλλα βιβλία της έχουν σχεδόν εξοστρακιστεί ή τουλάχιστον μειωθεί, ενώ δίνει μεγαλύτερη έμφαση στην ανάλυση των απόκρυφων διεργασιών που γεννιούνται στα ανθρώπινα μυαλά και οδηγούν σε φριχτά εγκλήματα. Κεντρικό πρόσωπο στο μυθιστόρημα είναι ο Χογκ, ένας σίριαλ κίλερ - αυτό δείχνουν τα πρώτα στοιχεία της έρευνας - ο οποίος δρα στην Πολιτεία της Φλόριδας. Οπως συμβαίνει σε παρόμοιες περιπτώσεις, τα θύματά του είναι γυναίκες, μα και παιδιά. Η Κόρνγουελ αφηγείται δύο παράλληλες ιστορίες. Από τη μια η Σκαρπέτα και οι συνεργάτες της, οι οποίοι εργάζονται σε ένα ερευνητικό πρόγραμμα σχετικό με τους εγκεφάλους των κατά συρροήν εγκληματιών προσπαθώντας να εντοπίσουν τον σίριαλ κίλερ και από την άλλη ο παρανοϊκός δολοφόνος που αναπολεί το παρελθόν του, αυτό που τον κατέστησε εχθρό της κοινωνίας και ιδιαιτέρως των γυναικών.

Το βάρος της αφήγησης πέφτει μεν στους επιστήμονες που εξετάζουν έναν ευφυή ψυχαναγκαστικό δολοφόνο, έγκλειστο στη φυλακή - η περίπτωση θυμίζει τον Χάνιμπαλ Λέκτερ από τη Σιωπή των αμνών του Τόμας Χάρις -, οι οποίοι προσδοκούν να λάβουν από αυτόν πληροφορίες για τον Χογκ, αλλά και η δράση είναι χορταστική. Η ηρωίδα της Κόρνγουελ - υπήρξε αστυνομική ρεπόρτερ σε εφημερίδα - απειλείται, όπως άλλωστε και η Λούσι, η ανιψιά της. Διότι η Σκαρπέτα δεν είναι απλώς διώκτρια των εγκληματιών, αναλύτρια ψυχών, αλλά και μια γυναίκα που γίνεται κι αυτή στόχος του ψυχοπαθούς. Από τη μεριά της, η υπερσεξουαλική Λούσι ζει επικινδύνως. Οχι μόνο διότι ακολουθεί τα ίχνη του δολοφόνου, μα κυρίως επειδή τυγχάνει και λεσβία, συχνάζει σε μπαρ και άλλα στέκια όπου καιροφυλακτούν γυναίκες-δηλητήριο.

Σε τούτο το βιβλίο ο αναγνώστης διακρίνει μια ροπή προς την ποίηση των εικόνων, κάτι που φαίνεται από τη συχνή αναφορά σε χιονισμένα τοπία και στον άνεμο. Προφανέστατα αυτό γίνεται σκόπιμα από τη συγγραφέα: έτσι απαλύνει τις εντυπώσεις από τις σκληρές περιγραφές. Χιόνι πέφτει καθώς ένας ήρωας οδηγεί, μια γυναίκα μπαίνει σ' ένα εστιατόριο μαζί με το χιόνι τινάζοντας από την κουκούλα της τις νιφάδες, ο άνεμος που φυσάει «ηχεί σαν μετάξι που θροΐζει», η Λούσι αφουγκράζεται το «απόκοσμο κλαψούρισμα του ανέμου», το χιόνι λιώνει μόλις αγγίξει το νερό, η Λούσι παρακολουθεί από το παράθυρό της μια γυναίκα να απομακρύνεται στο χιόνι που στροβιλίζεται. Μία από τις πιο ωραίες ποιητικές εικόνες βρίσκεται στη σελίδα 105: «Το κίτρινο φεγγάρι είναι παραμορφωμένο σαν υπερώριμο μάνγκο πάνω από τους ψηλούς θάμνους και τ' αγριόχορτα και τους πυκνούς ίσκιους». Προσοχή, όμως, αναγνώστη: στο σεληνόφως παραμονεύει ο δολοφόνος, ο Χογκ, ο οποίος τελικά αποκαλύπτεται και η δράση του σταματάει.

Εν τω μεταξύ η συγγραφέας έχει αποκαλύψει μέσα από τις προσπάθειες της ηρωίδας της τα ανόσια μυστικά που κρύβονται μέσα στις οικογένειες και οδηγούν τα παιδιά, αγόρια και κορίτσια, στους σκοτεινούς δρόμους του εγκλήματος. Ενα από αυτά τα μυστικά συνδέεται άμεσα με ένα φαινόμενο που ταλανίζει τη μεγάλη υπερατλαντική χώρα: τη θρησκοληψία και τον χριστιανικό φονταμενταλισμό. Αυτό είναι ένα από κακά της Αμερικής. Μερικά από τα άλλα, μας λέει η Κόρνγουελ, είναι η οπλοκατοχή, οι ψυχώσεις, οι ανόητες τάσεις για ψυχανάλυση, οι ανικανοποίητες σεξουαλικές ορμές. Αν η συγγραφέας δεν στόχευε στο μεγάλο συντηρητικό κοινό και στις πωλήσεις των βιβλίων της που της αποφέρουν εκατομμύρια δολάρια, εκτός από επιφανειακές επισημάνσεις, ίσως να έκανε και μια πιο ουσιαστική κριτική στο «αμερικανικό όνειρο».



Φίλιππος Φιλίππου (συγγραφέας)

Το ΒΗΜΑ, 05/11/2006