Μια στιγμή με τους Καλάς

«Πριν ακόμα ζήσω στο Πακιστάν, είχα ακούσει αρκετά για τους Καλάς. Οι Πακιστανοί τους θεωρούν απογόνους των Ελλήνων, που ζώντας απομονωμένοι επί δύο χιλιετίες στις απρόσιτες κοιλάδες του Ινδοκαυκάσου, διατήρησαν τη θρησκεία και τα έθιμά τους. Η περιοχή των Καφίρ (απίστων) απλωνόταν και μέσα στο Αφγανιστάν. Οι ειδωλολάτρες των περιοχών αυτών, όμως, εξισλαμίστηκαν βίαια στα τέλη του 19ου αιώνα από τον εμίρη της Καμπούλ Αβδουραχμάν που μετονόμασε το Καφιριστάν (Γη των απίστων) σε Νουριστάν (Γη του φωτός). Κατόρθωσαν όμως να διατηρηθούν μέσα στο Πακιστάν που τότε βρισκόταν στην κυριαρχία των Άγγλων.
Το δέρμα και τα μάτια τους είναι ανοιχτόχρωμα και η γλώσσα τους ένα μείγμα Ελληνικών, Σανσκριτικών και Περσικών. Λατρεύουν τη μουσική, τον χορό και το κρασί, και οι τελετές τους θυμίζουν διονυσιακές γιορτές. Κάθονται σε σκαμνιά και όχι οκλαδόν όπως οι μωαμεθανοί, κυνηγούν με δόρατα και βέλη, και λατρεύουν θεούς που τα ονόματά τους είναι παραφθορά του Διός, του Απόλλωνα και της Εστίας».

(Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)