Θεσσαλονίκη 2005 - Ρεπορτάζ

Το κείμενο αυτό είναι μια επιστολή προς τον επί είκοσι χρόνια απόντα αδερφό μας Γιώργο Ιωάννου, τον εξέχοντα μεταπολεμικό συγγραφέα που ανέδειξε με μοναδικό τρόπο την ιστορία και τη μυθολογία της Θεσσαλονίκης. Είναι ένα σύγχρονο ρεπορτάζ το οποίο επιχειρεί με διάφορες κρίσεις, παρατηρήσεις και διαπιστώσεις να ενημερώσει τον Ιωάννου για τις μεταβολές και αλλοιώσεις που συνέβησαν τα χρόνια της απουσίας του ενώ ταυτόχρονα λειτουργεί ως χρονογράφημα διαμαρτυρίας για τα τεκταινόμενα της εποχής μας στη χώρα μας που σταδιακά αλλοτριώνουν τη φυσιογνωμία της.
«Προς παντός τύπου αδέσποτα, γενική ακηδία. Ακηδία και καταφρόνια. Μας σώζουν μερικά ρεμπέτικα, ένας ηπειρώτικος σκάρος, ένας λυγμός του κεμεντζέ και δύο ριζίτικα…Φτωχομάνα, αν ρωτάς, ολίγον και απεβίωσεν. Χάνονται τα καρντάσια μας. Κάθε βδομάδα κι άλλος θρήνος. «Είμαστε για τις καθημερινές». Φίλοι στενοί, εξ’ αποστάσεως. «Βοηθώ μονάχος τη φωτιά για να με κάψει». Μητέρα Θεσσαλονίκη, ματζίρω διαρκείας. Από το κέντρο τάζουν πολλά, γεμίζουνε τον τύπο με υποσχέσεις αλλά no money, no money. Αναλόγως υπολογισμού επικινδυνότητος ενίοτε φυλλάδες πυρπολούνται. Ελληναράδες ανελλήνιστοι. Αμφισβητείται η ικμάς του Βουκεφάλα. Θρίαμβος αγυρτείας…Ο παπάς στους Άγιους Πάντες συμμάζεψε όλα τα πρεζόνια. Κι όλα τα παλιά παλτά και τα φορέματα. Μαραγκιάζει η ψυχή μου εδώ. Τρεμοζώ στα φυλλοκάρδια της πόλης. Κομμάτια από τη λιανισμένη σάρκα σου τα λόγια σου, θαρρείς ποτέ τους δε μ’ αφήνουν. Διαβάζεσαι και σήμερα όπως χτες, όπως κι αιώνες πριν τα γράψεις… Τα πάντα σκυλεύονται. Άγιοι και τυχοδιώκτες, μάρτυρες και σταυρωτήδες, μπερδεύονται γλυκά… Κι εδώ; Σεισμοπαθής Αχειροποίητος συντηρείται εσαεί. Ρευματοκρατόρισσα καλά κρατεί… »




Απόσπασμα

Που είσαι μάγκα μου, να δεις τι γίνεται τώρα. Κέντρα διερχομένων έτι υφιστάμενα. Στρατιώτες με ενώτια και με προσπερνούν. Ακατάδεχτοι. Βραχίονες διάστικτοι επιμελώς. Σκανδαλώδης μείωση θητείας. Κομπλεξικές μουστόγριες ακλόνητες με διακριτικά. Κατά πού βόσκει ο Μαχάων; Η Ομόνοια χωρίς ομόνοια. Και χωρίς αναγνωριστικά. «Παυσίλυπος ην ο τόπος» Στον καιρό σου. Στυγεροί δράκοι κατά νόμον ελεύθεροι. Ουαί υμίν. Και ημίν. Όσο αναπνέω θα υποστηρίζω τη μνήμη σου, τη μνήμη μιας καρδιάς που δεν παρέδωσε τα κλειδιά της στο έλεος των κατσαπλιάδων. Η μπόχα της απάτης σιγοτρώει και τις τελευταίες αντιστάσεις. Κατά πού βαδίζουμε; «Έτσι θα’ναι και τότε». Βραβεία ειρήνης για τους σφάχτες των λαών και νόθα Νόμπελ. Η διεθνής των κατεργάρηδων, ο δαίμων της αλητείας, συχνά και η Αγία Έδρα ευλογούν : «Pax vobis». Ειρήνη, έλεος κι εγκώμια για τους θεομπαίχτες, τους βάνδαλους κι «αυτούς που αρπάξανε το ψίχουλο απ’ του σπουργιτιού το στόμα» , καθώς είχε στην ώρα του φωνάξει ο Ελύτης. Συχνή εμφάνιση χαμερπών λαοπλάνων δίκην εκστατικών προφητών. Τους ψηφίζουν. Τους χειροκροτούν. Τους κάνουνε ταγούς και καίσαρες. Γκουρού. Αποφεύγονται τα Γυμνάσια. Αποθεώνονται τα Γυμναστήρια. Γεμίσαμε εξυπνάκηδες. Θρίαμβος ημιμάθειας. Γενεά Πολυτεχνείων, στα πράγματα. Πρώην μαοϊκοί, νυν σινιέ. Πάπα-ροκάδες. Μεγάλος αδελφός Μίκης ενδίδει ατυχώς σε λούστρα εποχής. Άλλοι φωτισμένοι αδερφοί, της κακομοίρας. Καίγονται, όλα σιγοκαίγονται σ’ αυτή την «Εύφλεκτη χώρα».