Μαεστά

Ανοίγω διάπλατα, να υποδεχτώ την ευτυχία κραυγάζοντας·
ακούω τη σημαία του γρασιδιού να ψέλνεται απ’ τον άνεμο·
ακούω το άροτρο της μέρας που περνά·
ακούω την πολυέλεη ανάσα του δραγάτη
που για τους κλέφτες τ’ αμπέλια του φυλά·
ακούω ασπίδες να με σώζουν απ’ αυτούς
που από μένα μ’ εμένα προστατεύονται·
ακούω αυτό που το ’χασα και που το ξαναβρήκα εδώ·
να ’ναι το τέλος του κόσμου αυτό,
όπου αδύναμα, σφραγισμένα μέσα τους
όλα του άψυχου τα θαύματα
κι οι νύφες των άγνωστων ανδρών
κι οι χαρακιές των σιδηρών χεριών
κι η μέθη κι ο μόχθος και τ’ άρματα των κρυφών δισταγμών,
που σπέρνουν αγωνία
πιότερο από ένα βρέφος που κοιμάται κι έναν άνδρα που πίνει,
ξαποσταίνουν, εδώ και μόνον εδώ, βαλτωμένα στο σύνορο
της κραυγής τους, και στους πασσάλους
πνιγμένα τ’ άλογα γιορτάζουν.
[...]