Ο γιός της Τζοκόντα

Δεν είμαι γυναίκα. Δεν είμαι μητέρα. Όμως είμαι η μαμά όλων σας. Μη με ρωτάτε γιατί -είναι πολύ μπερδεμένη ιστορία.
Εγώ, για να καταλάβετε, έχασα τη μαμά μου όταν ήμουν πολύ μικρός. Και δεν την ξαναείδα ποτέ. Θα μου πείτε, και ποιός βλέπει τους πεθαμένους; Ναι, αλλά εγώ δεν είχα ούτε μια φωτογραφία της. Και κάθε τόσο τη ζητούσα.
Μέχρι που διάβασα ένα βιβλίο. Καταραμένα βιβλία, μόνο κακό κάνουν, κάτι ξέρουν τα παιδιά και δεν θέλουν να τα δουν ούτε ζωγραφιστά.
Και τώρα; Είμαι, θα μπορούσα να πω, ο πιο διάσημος άνθρωπος στον κόσμο. Κι ωστόσο κανείς δεν ξέρει τ' όνομά μου. Εσείς, να, που διαβάζετε αυτές τις γραμμές, αν με δείτε να περνώ στο δρόμο, θα σταματήσετε σαν να με γνωρίζετε από παλιά. Και θα μου πείτε για τα παιδιά σας χρόνια. Πως οι φίλες σας σας κορόιδευαν επειδή φορούσατε γυαλιά. Για τον πρώτο σας σύζυγο, για τη μεγάλη σας κόρη που σπουδάζει μακριά και δεν τηλεφωνεί παρά μόνο όταν χρειάζεται χρήματα. Και ξαφνικά θ' αρχίσετε να κλαίτε, και θα θέλετε να 'ρθείτε σπίτι μου και να σας φτιάξω κακάο, κι αυγά μελάτα, και κοτόσουπα!
Κι αν αρνηθώ; Θ' ανοίξετε ένα τεράστιο στόμα και, σκουπίζοντας τις μύξες σας, θα με φωνάξετε μ' αυτή τη λέξη, την τόσο απλή κι όμως τόσο σπουδαία. Την ξέρετε, όλοι την ξέρουμε. Είναι η πρώτη λέξη που μαθαίνουμε, κι αυτή που δεν ξεχνάμε ποτέ.