Παραλογία

«Εγώ θυμάμαι κάθε πρωί στην τάξη, που καθόμασταν στο ίδιο θρανίο», πήρε το λόγο η Μυρτώ. «Την ώρα του μαθήματος μου διηγόταν τι είχε ονειρευτεί το προηγούμενο βράδυ. Ένα της όνειρο, μάλιστα, που το είχε δει όταν πηγαίναμε στην πρώτη γυμνασίου, δε θα το ξεχάσω ποτέ. Βρισκόταν έλεγε στο δωμάτιό της, το οποίο ήταν διάσπαρτο χνουδωτές κούκλες, σε διάφορα μεγέθη. Γατάκια, σκυλάκια, ποντικάκια, αρκουδάκια και κάθε λογής ζωάκια. Της φάνηκαν όλα τους τόσο γλυκούλια που δεν άντεχε να μην τα αγγίξει, να μην τα αγκαλιάσει, να μην τα χαϊδέψει, να μην τα ζουλήξει. Όταν πια όλα είχαν περάσει από τα χέρια της ξάπλωσε κουρασμένη και χαρούμενη στο κρεβάτι της. Και τότε τα παιχνίδια ζωντάνεψαν, απέβαλαν τον παιδικό τους χαρακτήρα, αγρίεψαν και γεμάτα μίσος χύμηξαν πάνω της. Τα γατάκια τη γρατσούνισαν, τα σκυλάκια τη χαστούκιζαν, τα ποντικάκια τη ροκάνιζαν, τα αρκουδάκια της έδιναν μπουνιές...
Τότε ξύπνησε σηκώνοντας όλη την πολυκατοικία στο πόδι με τις κραυγές της.»