Σβήσε

Ούτε νεράιδες ούτε πρίγκιπες. Μια ανθοδέσμη από αητούς. Μόνο. Ζωή, στο ακατάσχετο φρόνημα, στην άκρη ενός γκρεμού από λέξεις. Η αγάπη διακρίνεται στο ξημέρωμα, με αρτιμελή πρωινά. Όταν χαράζει το πρώτο φως, εκεί που τα σεντόνια λείπουν και όλα τα άσχημα όνειρα έχουν μια λανθασμένη μανία. Όταν ξυπνάς δίπλα σε μια αρχαία βλάβη και ζητάς απλώς 20 γραμμάρια περισσότερο βάρος, που πάλι δεν φτάνουν. Και πάλι πλέκεις. Όλο πλέκεις, προκαλώντας τα δευτερόλεπτα. Που πάλι καίγονται μέσα σε μια λίμνη από γάλα. Είναι το δικό σου αίμα, αλλά δεν το ξέρεις. Το έβαψαν . άσπρο για να διαφέρει από τις ζωές των φιδιών. Για να διακρίνεται από την αμηχανία του λόγου των άλλων.
Η ποίηση της Ιόνιας Κοσμαδάκη μου θυμίζει, 40 χρόνια μετά, την ποίηση μιας πολύ αγαπημένης φίλης: της Κατερίνας Γώγου. Έχει μαχαίρια με επιβεβαιωμένες λάμες και αφήνει έναν ανεπαίσθητο λεκέ στο τραπέζι, -σαν ίχνος από αίμα, Ανεπαίσθητο, όπως το φως στις σελίδες της, που μπαίνει από χαραμάδες για να ξαναβγεί. Είναι παράξενο να ανακαλύπτεις σήμερα, την εποχή της μεγάλης επιτήδευσης, τέτοια άμεσα δείγματα γραφής που "σημαίνει". Τέτοιο άτιμο κόκκινο, όπως το δικό μας. Τα ποιήματα του "Σβήσε", με μια διάχυτη αύρα ειλικρίνειας, λειτουργούν σαν προαύλιος χώρος που ετοιμάζεται να σε υποδεχτεί με όλους του τους καθρέφτες. Σαν κήπος, όπου κυριαρχούν τα κόκκινα τριαντάφυλλα.

Είναι όμως πιστόλια.

Σταύρος Σταυρόπουλος