Όταν δακρύζει ο λύκος

«Τον βλέπω. Βγαίνει από το χαράκωμα ολόρθος, πανώριος! Όμορφος σαν το θάνατο. Κρατά το ντουφέκι κάτω, στο ένα χέρι. Δρασκελίζει το ανάχωμα στητός, άφοβος, πηδά στο λάκκο. Κοντά σκάει ο κεραυνός. Η νύχτα μέρα γίνεται. Δύο φορές έχω δει τόσο όμορφο το πρόσωπο του Χριστού. Η μία ήταν δίπλα στην ωραία πύλη του ναού του ρέοντος αίματος, στην Αγία Πετρούπολη».


Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Αγία Πετρούπολη. Αφού απέτυχε ο γερμανικός στρατός να καταλάβει την πανέμορφη, ιστορική πόλη, αποφασίζει να την πολιορκήσει και να την αποκλείσει από κάθε εξωτερική βοήθεια. Είναι ένας πόλεμος χαρακωμάτων, αλλά τεράστιες απώλειες έχει κι ο άμαχος πληθυσμός. Ο Ρώσος υπολοχαγός Σεργκέι Παυλώφ μάχεται ηρωικά και αντιστέκεται, όμως σε ένα βομβαρδισμό σκοτώνεται η γυναίκα του και χάνεται ο μικρούλης γιος του. Το μίσος και η αγανάκτηση για τους κατακτητές αλλάζουν την ψυχολογία του κι αρχίζει να συμπεριφέρεται σαν άγριος λύκος. Τα πρωτόγονα ένστικτα τον οδηγούν σε απρόβλεπτες δραματικές καταστάσεις, από θύμα γίνεται θύτης και η μοίρα τον καλεί σε πράξεις ενάντια στη συνείδησή του. Η οικογένεια, η θρησκεία, οι προκαταλήψεις, ο έρωτας αποκτούν άλλο νόημα και η πατρίδα θέτει εκ νέου τα όριά της.


«Δεν θα σε ξαναφωνάξω», του είπα, όταν κάρφωσα το σταυρό στο λασπωμένο προσκέφαλο της Σοφίας. «Φεύγω. Μείνε εσύ με τους ανθρώπους. Εγώ θα πάω με τα’ αγρίμια».