Η οραματική ζωγραφική της Μαρίας Κωστάκου - Κουλουφάκου

Η Μαρία Κωστάκου μεταδίδει τη μοναξιά του καταπιεσμένου αδιεξόδου με τη μονόχρωμη ζωγραφική της, απευθυνόμενη μέσα από το τοπίο στον άνθρωπο που απουσιάζει, μεταδιδοντάς μας την ευθύνη αυτής της μοναξιάς, μαζί ίσως με την κατηγορία για την απώλεια ενός παραδείσου. Θα ήταν σκληρή στην κατηγορία της η Κωστάκου αν δεν κατέγραφε το προσωπικό βίωμα με τόση ποιητική ευγένεια και διάκριση, θλίψη χωρίς σκληράδα, πίκρα χωρίς τραγικότητα. Αν δεν ήταν η ευαισθησία της μια τρυφερή επίκληση για μια φωνή, μιαν ηχώ, για κάποιο μήνυμα επικοινωνίας. Με άρτια τεχνική η ζωγράφος πέρασε τα συναισθήματα στη λιτότητα του μαύρου, χωρίς να εγκαταλείψει καμιά δυνατότητα ευαισθησίας τόνου.
Εξπρεσιονίστρια από ιδιοσυγκρασία, γεμάτη τρυφερή λυρική καλοσύνη, δεν θέλει να πονέσει κανέναν, δεν οργίζεται, δεν μάχεται, δεν επιτίθεται. Στρέφει την πλάτη της προς τη «βουή» και δίνεται σε αυτά τα βουνά, σε κείνα τα ακρογιάλια της πατρίδας.
ΝΤΙΑΝΑ ΑΝΤΩΝΑΚΑΤΟΥ (Ελληνικά Θέματα τχ.95 Μάιος 1972)