Πώς είναι να γυρνάς

Έκδοση μονολόγου διασκευασμένου για τις ανάγκες της καλλιτεχνικής σύμπραξης (ζωγραφική-εγκατάσταση-ήχος-παράσταση) στην γκαλερί «Φωκίωνος Νέγρη 16» τον Μάρτιο του 2014

Όλα τούτα τ’ αγάπησα.
Δεν είπα τίποτα σε κανέναν.
Ούτε ξένος ούτε περασμένος: ο τόπος του μόνου δικού μου παρόντος.

Ένα έργο, φτιαγμένο με τα χέρια? ένας άνθρωπος, ζωγραφισμένος πάνω σε λαμαρίνα?
να κοιτάζει τις ώρες, να βλέπει τις παλάμες του.

Συμμετείχαν οι: Κωνσταντίνος Κωστούρος, Δημήτρης Τανούδης, Μαριλίζα Χρονέα, Τάσος Ράπτης, Άκης Μπογιατζής (Sigmatropic)

[ΔΕΙΓΜΑ ΓΡΑΦΗΣ]

Ένας άντρας, κάποιος. Όχι διαφορετικός. Θεατής ίσως που περι-
μένει. Ακίνητος στην πόρτα. Απλώνει αργά το χέρι στο κουδούνι.
Ατάραχος, σαν από παλιά συζήτηση, λέει στον κόσμο:

Αλλαγές, αλλαγές, τόσες αλλαγές. Δε νομίζεις; Δε νομίζετε; Αλ-
λάζει ο κόσμος γίνεται ρόδι τρώει το ψάρι στο φως η ουρά του στο
χρόνο η άσπρη ουρά του μέχρι να πέσει σ’ όλους επάνω το μαύρο.
Αλλά και το μαύρο είναι μια αρχή. Δεν το βλέπεις; Δεν το βλέπετε;
Το ψωμί είναι μια αρχή ακόμα κι όταν έχει χαλάσει. Γιατί μπο-
ρούμε ίσως ακόμα να το βλέπουμε απ’ το παράθυρο. Φανταστείτε
όλους εμάς, έξω από ένα παράθυρο, να κοιτάζουμε προς τα μέσα,
προς τα πίσω, το τραπέζι.
Ελάτε. Είν’ ακόμα νωρίς. Μόλις το έστρωσε. Μας περιμένει.

Ο άντρας προχωρά, τον ακολουθούν οι θεατές, κατεβαίνουν τα
σκαλιά. Το τελευταίο σκαλί βγάζει σε ίσιο διάδρομο που, στρίβο-
ντας αριστερά, καμπυλώνει σαν λυγιστή παλάμη.

(Ένα στρωμένο τραπέζι. Μεγάλο γιορτινό μαντίλι. Καφές, ψωμί,
φρούτα.Μια πορσελάνινη κανάτα με νερό. Πιάτα σερβιρίσματος.
Μικρά αυλάκια από χυμένο γάλα. Το παλιό μπρίκι. Γλυκό κουτα-
λιού. Μαχαίρι. Οι άγουροι λωτοί).

Φτάνουν μπροστά απ’ το τραπέζι. Εδώ ο Νότος του χώρου. Ο
χώρος είναι κύκλος. Στέκεται εκείνος αντίκρυ σε μια γυναίκα.Μας
στρέφει. Στρέφει το βλέμμα μας στο πρόσωπό της.

Πώς είναι;

[...]