Για του Αλέξανδρου τη χάρη

Η ωραιότερη γυναίκα της Ασίας έλεγαν πως ήταν, εγώ ακόμα δεν την είχα δει για να ξέρω. Το όνομά της πάντως, αν και σήμαινε «μικρό αστέρι», δε μου άρεσε καθόλου. Κάτι από βραχώδη μονοπάτια θύμιζε ο ήχος του. Άκου Ρωξάνη, και να μας «φιγουράρει» τώρα η Ρωξάνη και για ωραία, λες και χάθηκαν από τη γη οι Αρτέμιδες, οι Αφροδίτες και Ελένες. «Αχ, Αλέξανδρε, τι έχεις πάθει με τις βάρβαρες; Βάρβαρος θα καταντήσεις από περήφανος Μακεδόνας». Και συνέχιζα να του αραδιάζω ονόματα Ελληνίδων καλλονών, σε μια ύστατη προσπάθεια να τον αποτραβήξω από την Ασιάτισσα. Εκείνος όμως προετοίμαζε το έδαφος μιλώντας μου για πολιτικές σκοπιμότητες που θα ενίσχυαν τους δεσμούς Ελλάδας και Ασίας.
Πρέπει πάντως να παραδεχτώ ότι ήταν και λίγο διπλωματικός τούτος ο γάμος. Κανένας από τους λαούς του Τουράν δεν τον έβλεπε πια σαν κατακτητή. Έχοντας δίπλα του τη Ρωξάνη, έδινε αδιάσειστες αποδείξεις ότι το έργο του ήταν πολιτιστικό και ότι επιθυμία του ήταν όλοι οι άνθρωποι να είναι πολίτες ενός κράτους. Και οι λαοί της Βακτριανής τον αποζημίωσαν, πέρα και από τις προσφοκίες τους, αφού τον αγάπησαν πραγματικά και κράτησαν την πολύτιμη κληρονομιά του για χιλιάδες χρόνια.