Οι άγγελοι του τελευταίου χειμώνα

Ο Γρηγόρης σταμάτησε αποσβολωμένος μπροστά στο θέαμα δύο πολύ μικρών παιδιών πεσμένων στο δάπεδο...
Ο Θεόφιλος τον έπιασε απ' το χέρι και τον τράβηξε παράμερα.
- Έλα πάμε τώρα, του 'πε σιγανά.
- Που να πάμε, ρε Θεόφιλε. Δεν βλέπεις εδώ τι γίνεται!
- Αυτά τα μικρά λες; ρώτησε σοβαρά ο Θεόφιλος, δείχνοντας με το δάχτυλο τα δύο σκελετωμένα πλάσματα. Αυτά μέχρι το απόγευμα θα 'χουν πεθάνει! Ύστερα τα πλησίασε περισσότερο και γονάτισε μπροστά τους. Βγάζοντας απ' την τσέπη του τούς πρότεινε μια χούφτα σταφίδες. Τα μικρά έμεναν ακίνητα στη θέση τους.
- Παναγίτσα μου! Ούτε το χέρι δεν έχουν δύναμη ν' απλώσουν, έκανε έκπληκτος τώρα ο Θεόφιλος.
- Άνοιξε, ρε, λιγάκι το στόμα σου, είπε στο 'να παιδί. Εκείνο άνοιξε ελάχιστα το στόμα... Του 'βαλε λίγες σταφίδες μέσα, αλλά δεν φαινόταν να τις μασάει! Το ίδιο έγινε και με τ' άλλο παιδί!
- Μασάτε, ρε, μασάτε, τους φώναξε ο Θεόφιλος, ενώ έβαζε στις χούφτες τους και τις υπόλοιπες σταφίδες που 'βγαλε απ' την τσέπη...

Οι σκληρές κι απάνθρωπες συνθήκες ζωής μιας μεσοαστικής χριστιανικής οικογένειας στη διάρκεια του ανελέητου χειμώνα του 1941-42 μέσ' απ' τα μάτια ενός εντεκάχρονου παιδιού.
Το πρώτο μέρος μιας τριλογίας βιωματικών αφηγήσεων από τα χρόνια της Κατοχής.