Θεραπαινίδες ΙΙ

Είναι ν’ απορεί κανείς και ν’ αναρωτιέται, γιατί ο άνθρωπος σ’ όλη την ιστορική του διαδρομή και εξέλιξη δεν προσπάθησε πραγματικά να θριαμβεύσει μέσα από το μεγάλο του λογικό και τις αμέτρητες ιστορικές διαχρονικά εμπειρίες του, ώστε να του δοθεί κάποτε η πιθανότητα, να βρει και ν’ αγγίξει την πλανητική του ισορροπία και ασφάλεια ως είδος καθώς και την ευδαιμονία του.

Έτσι, λοιπόν, αποφάσισα κι εγώ να συγγράψω κάποιες από τις σκέψεις μου σε ένα δικό μου συμβόλαιο τιμής και αντίληψης της ζωής, ώστε να μπορέσω να συνυπάρξω με όλους εσάς πιο αρμονικά, πιο οικουμενικά και πιο ανθρώπινα.

Στοχασμοί

Παραδείσιο πουλί της ψυχής είν’ η αγάπη, κι ο έρωτας ο πιο όμορφος χορός.

*

Όταν οι άνθρωποι μας αγαπούν και μας το δείχνουν, μας δίνουν φτερά και δύναμη.

*

Παιδί της απληστίας είναι και η αδικία.

*

Μόνο ο μεγάλος πόνος λογικεύει την απληστία των ανθρώπων.

*

Συνήθως επιρρίπτουμε στους άλλους τις ευθύνες, ώστε να απαλλαγούμε απ’ αυτές εμείς οι ίδιοι.