Βασικές αρχές ψυχοδυναμικής ψυχοθεραπείας

Στην κλινική πρακτική, η ψυχοδυναμική ψυχοθεραπεία είναι μία από τις πιο συχνά χρησιμοποιούμενες μορφές ψυχοθεραπείας (Goisman, Warshaw, & Keller, 1999). Αν και εφαρμόζεται ευρέως, ο ορισμός της παραμένει κάπως ασαφής. Συχνά στη βιβλιογραφία αναφέρεται ως μια πιο αποτελεσματική αλλά «εξασθενημένη» μορφή ψυχανάλυσης, που τέμνεται σε ένα συνεχές στο ένα άκρο του οποίου εδράζεται η ψυχανάλυση και στο άλλο άκρο η υποστηρικτική Ψυχοθεραπεία (Summers, Barber, Zilcha-Mano, 2024).
Ως εκ τούτου η ψυχοδυναμική ψυχοθεραπεία λειτουργεί ως έννοια-ομπρέλα (Henry, Strupp, Schacht, & Gaston, 1994) και περιλαμβάνει τη θεραπεία που κινείται σε ένα συνεχές μεταξύ υποστηρικτικών και ερμηνευτικών ψυχοθεραπευτικών παρεμβάσεων (Gabbard, 2004-Gill, 1951- Henry et al. 1994- Luborsky, 1984- Schlesinger, 1969- Wallerstein, 1989).
Η έννοια του υποστηρικτικού-ερμηνευτικού (ή υποστηρικτικού-εκφραστικού) συνεχούς των ψυχοθεραπευτικών παρεμβάσεων βασίζεται σε εμπειρικά δεδομένα από το ερευνητικό πρόγραμμα ψυχοθεραπείας του Ιδρύματος Menninger (Gill, 1951- Luborsky, 1984- Wallerstein, 1989).
Στην ψυχαναλυτική ή εκφραστική/ερμηνευτική πλευρά, οι κλασικές παράμετροι και τεχνικές περιλαμβάνουν τις συχνές συνεδρίες, την ουδετερότητα και τη διακριτική αποχή του θεραπευτή, την έμφαση στο παρελθόν, τη χρήση της ερμηνείας και την προσοχή στην αντίσταση. Στην υποστηρικτική πλευρά είναι η υποστήριξη του εγώ, οι «συμβουλές», η καθοδήγηση και η μεγαλύτερη εστίαση στο παρόν. Η ψυχοδυναμική ψυχοθεραπεία είναι ένα συνδυασμός και μια συγχώνευση αυτών των προσεγγίσεων. [...]