Κουκούλη, Δώρα

Τ’ όνομά μου είναι Θεοδώρα, Δώρα, Δωρούλα, Ρούλα, Ρουλίτσα και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς ότι μπορεί να με φωνάξει… Και ακούω σε όλα. Έτσι έμαθα από μικρή… γεννημένη στο «μεγάλο χωριό», την Αθήνα, φυσικά, την πρωτεύουσα, όπως τη λέμε. Είμαι παιδί της δεκαετίας […] Σ’ αυτήν έμαθα τον λόγο, την εικόνα, τον ήχο, το άρωμα, τη γραφή. Όλες οι αισθήσεις, σε πρώτη γραμμή με πλήρη συνεργασία για τη δημιουργική υφή μου. Μεγαλώνοντας μόνη, μέσα σ’ ένα συνονθύλευμα ανθρώπων, καταστάσεων, φαινομένων, ανακάλυψα την κρίση, την αγάπη, τον φόβο, την επιθετικότητα, την άμυνα, τη συνεργασία, τη μοναχικότητα, όλα αυτά που έκαναν το κοριτσάκι με τα κόκκινα μάγουλα της ντροπής να γίνει το πιο επικοινωνιακό άτομο. Δοτική σε όλα, για το καλό και το κακό μου. Μέσα απ’ τη συμμετοχή μου σε ομάδες, βρήκα τον ρόλο μου και την υπόστασή μου στον Οδηγισμό… Η ομαδικότητα, η κοινωνική συμμετοχή και συνοχή, και η ζωή μέσα στη φύση, μαζί με τα παιδιά, που ήταν οι μεγαλύτεροι δάσκαλοί μου, ήταν όλα αυτά που χάρισαν με στίχους μια βιωματική μεθόδευση πορείας και κατεύθυνσης με αλληλεξάρτηση και αλληλεπίδραση γεμίζοντας τις… σελίδες της ζωής μου. Η ενασχόλησή μου, μεγάλη πια, με τη φωτογραφία, μου έδωσε τη δυνατότητα να μπορώ μέσα στην ασχήμια να ξεχωρίζω την ομορφιά, την ωραιότητα με εικόνες που είδα, γνώρισα, έζησα, που γέμισαν και γεμίζουν τις στιγμές μου, δίνοντας την αφοπλιστική διάσταση της οντότητας των υπαρχόντων και μη στοιχείων του περιβάλλοντός μου, χαρίζοντάς μου μοναδική αισθητική, προβληματισμό, απορία, γνώση και… γίγνεσθαι. Βλέπεις, κάποιες εικόνες μου εκτέθηκαν ομαδικά (ΔΕΘ, OUT OF FOCUS 2014). Όλα αυτά έδωσαν τη δυαδικότητα ανάμεσα σ’ εμένα και σ’ όλους τους άλλους και τ’ άλλα, μια μοναδική ερωτική σχέση πάθους για καθετί με το οποίο ερχόμουν σ’ επαφή, μ’ άρεσε, ήθελα, αφουγκραζόμουν, με έλκυε, με ζόριζε, με φανάτιζε, με απέρριπτε, με αναδείκνυε… Εγώ και εσύ, εγώ και αυτός, εγώ και αυτό ή το άλλο, εγώ και καθετί που μου έδινε μαύρες ελαστικές ίνες σαν γράμματα να γίνουν ένα «σπλατς» στις σελίδες μου, να δώσουν το φάσμα των χρωμάτων μέσα στον ασπρόμαυρο καμβά του λευκού και του μαύρου με τον απέριττο συμβολισμό για καθετί που μου δίνει ή μου παίρνει η ζωή…