Στον Τροπικό του Αιγόκερω

Νύχτα Μαρτιάτικη και γλυκιά σαν φθινοπωρινή! Νότιο πλάτος εικοσιπέντε, μήκος κοντά στον πρώτο μεσημβρινό. Μπροστά και δεξιά ο Νότιος Σταυρός, πάνω οι πήχεις του Ωρίωνα κι ένας αποσπερίτης όνειρο δευτερόπρυμα. Η πλώρη αφρίζει με δεκατέσσερα μίλια κατά το Σορόκο κι ο νους σκίζει τα κύματα του υποσυνείδητου προς το παρελθόν. Από παιδί θυμούμαι πως με μάγευαν οι νότιες θάλασσες και ρουφούσα αχόρταγα κάθε γραφτό, κάθε ιστορία ή θρύλο που μιλούσε γι’ αυτές.

Ποτέ δεν έμαθα το γιατί, αλλ’ αυτό το μισό του πλανήτη το ’χα συνδυασμένο με το εξωτικό, αυτό που σε γεμίζει με το φόβο τ’ αγνώστου και νοσταλγίες παράξενες μαζί. Κάτι που ποτέ δεν είχα ζήσει. Και τώρα που το ταξίδεψα, το ίδιο εξωτικό το βρίσκω, και το ίδιο συναίσθημα με διακατέχει απομεινάρι ίσως του χτες. Απόψε ταξιδευτής της Νοτιάς στοχαστικός, ακουμπισμένος στην κουπαστή της βαρδιόλας, αφήνω λεύτερο τ’ άλογο της σκέψης να τρέξει πίσω σε θύμησες νοσταλγικές αλλά και πικρές που, πώς να το κάμω, σημαδέψανε τη θαλασσινή μου ζωή. Ένα ανεμολόγιο, ζωγραφισμένο στον πίνακα της τιμονιέρας, μάθημα σ’ ένα νέο ναυτίλο που μόλις τέλειωσα, ήτανε αρκετό για να με φέρει χρόνια πίσω.

Μυστήριο στ’ αλήθεια τ’ ανθρώπου ο νους, αφού από μια χαραμάδα σ’ αφήνει να δεις την περασμένη σου ζωή, γυρίζοντας κατά κά­ποιο τρόπο το χρόνο αντίστροφα. Μικροί μεγάλοι τόνε φωνάζανε καπετάνιο, χωρίς να ’ναι, άσχετο αν τ’ αξιζε και με το παραπάνω. Γνώρισε την καραβίσια γέφυρα στα τέλη μιας πολυταξιδεμένης ζωής, ρεγάλο πες για τη μεγάλη ναυτοσύνη του. Όλοι τότε, απόπειροι μιας θαλασσινής καριέρας τον είχανε για δάσκαλο.

Κι εγώ έτσι τον πίστευα. Μικρός, πιο μικρός απ’ όλους ένιωσα φόβο κοιτάζοντάς τον, όπως όταν πρωτοπήγα στο σκολειό, το δάσκαλο..."

(Απόσπασμα από τις "Θύμησες του Νότου")