Η πέτρα της υπομονής

«Γιατί Ελένη;» επανέλαβε
«Γιατί το κάνει καλά...
Ο Τάσος τινάχτηκε εμβρόντητος, το χέρι του πετάχτηκε στον αέρα προς το πρόσωπό της, η Ελένη έβαλε τα χέρια μπροστά να προφυλαχτεί, γελούσε ικανοποιημένη, με έναν πρωτόγνωρο σαδισμό, αυτός το πήρε για κλάμα, η κίνηση είχε πια γίνει, ήταν αργά να την πάρει πίσω, η γροθιά του χτύπησε με δύναμη το τραπέζι, το έκοψε στη μέση. Είδαν την καφετιά μελαμίνη να ανοίγει αποκαλύπτοντας το άγριο νοβοπάν, τα σιδερέναι πόδια σε αμβλεία γωνία, κοιτάχτηκαν άναυδοι, για ένα λεπτό ξανάγιναν το ζευγάρι που αλληλοκαλύπτεται, άκουγαν το τρεχαλητό κάποιου στη σκάλα, μάζεψαν βιαστικά τις τσάντες της, σαν παιδιά που έκαναν μαζί αταξία.
Κανείς δεν έμαθε τι συζήτησαν.