Ελληνικός εσπερινός

"Τα μεγάλα εθνικά ιδανικά, όταν ανθίζουν και ζούνε στο σπίτι του καθενός, ο ποιητής τους χτίζει παλάτια. Τα μεγάλα εθνικά ιδανικά όταν ξεπέφτουν, και ο καθένας τα διώχνει από το σπίτι του, ο ποιητής τα παίρνει στο καλύβι τους και άσυλο τους δίνει", γράφει ο Παλαμάς στον Πρόλογο απ' τον "Δωδεκάλογο του Γύφτου". Και σήμερα; Σήμερα, που τα μεγάλα εθνικά ιδανικά, διωγμένα από σπίτια και καλύβια, τ' αναζητούμε πάλι απ' την αρχή, καινούριο άσυλο για να τους δώσουμε; Σήμερα, που σκιρτάει ξανά μέσα μας η δύναμη και η ζωντάνια του Ελληνικού χώματος και της Ιδέας που το χώμα τούτο συμβολίζει;
Με τα μάτια της ψυχής του πάντ' ανοιχτά, πάντ' άγρυπνα, μόνο με κείνα μπορεί ο ποιητής ν' ατενίσει αυτήν τη δύναμη κι αυτήν τη ζωντάνια, μπορεί ν' αδράξει τη λύρα του ποιητή όποιος αφουγκράζεται τις φωνές που πέμπουν οι πρόμαχοι απ' τις Θερμοπύλες κι απ' τη Σαλαμίνα, οι Ακρίτες απ' τον Ευφράτη και τον Αίμο, οι κλεφταρματωλοί απ' τον Όλυμπο και τον Κίσσαβο, οι Ιερολοχίτες απ' το Δραγατσάνι κι οι απόγονοί τους απ' τον Γοργοπόταμο.