Νομίζουν ότι λείπω

Για τον Χρήστο που
Ψυθιρίζει στους αιώνες
Κοιτάζει τους ανθρώπους
Αφαιρείται
Θυμώνει κιόλας
Διαπιστώνει ευτυχώς
Χαϊδεύεται στον αέρα
Παριστάνει
Μονοπωλεί
Φεύγει λίγο λίγο
Αγνοεί
Μεταμφιέζεται
Και αρνείται





Πέμπτη ποιητική συλλογή, πιστή στην τακτική της ποιήτριας: το ολιγόστιχο του κόσμου πλησίασμα. Η εξομολόγηση κραταιώνει το διάβημά της, καθώς η ειλικρίνεια της αυτοβιογραφίας, δημιουργεί ρωγμές στην κρυπτική του στίχου της πολιτική. Τα αντικείμενα της καθημερινότητας δεν είναι μέσα λειτουργικά, αλλά ζωντανά, αναπνέοντα όντα, που εγείρονται εν μέσω της ημέρας ή της νυκτός, συνομιλώντας με ένα πρόσωπο αγωνιών και καθώς αγωνιά, αγωνίζεται να διώξει μακριά σκιές υψούμενες του φόβου. Κάποιος κλαυθμός ακούγεται υπόκωφος ή βωβός, γυναίκας μόνης εν μέσω δωματίου, που όμως τη γέφυρα της συνομιλίας χτίζει χωρίς ν' ακούγεται θόρυβος σφυριού ή μηχανήματος. Η γυναικεία ευαισθησία που σε πολλά της Σελήνης μοιάζει, διεκδικεί το δικαίωμά της σ' έναν κόσμο εχθρικό, επιθετικό, του ηλίου φωτεινότερο.

ΒΑΣΙΛΗΣ Κ. ΚΑΛΑΜΑΡΑΣ, ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ - 22/06/2001