Καλειδοσκοπικός σελιδοδείκτης

Η πραγματικότητα που βιώνουμε ως ανθρώπινα υποκείμενα, όπως και η επίσημη Ιστορία μας, είναι συνυφασμένες με το λόγο, την αφήγηση και τις πάσης φύσεως μικρο-ιστορίες του άμεσου περιβάλλοντός μας. Και τούτο συμβαίνει επειδή η εύθραυστη ύπαρξή μας δομείται από την άρρηκτη σχέση μας με το γλωσσικό κώδικα, καθώς και με τα πολιτιστικά του παράγωγα, συμπεριλαμβανομένου και αυτού που στην πορεία του χρόνου ορίσαμε ως λογοτεχνία. Το λογοτεχνικό κείμενο, πεζό ή ποιητικό, στην προσπάθειά του να νοηματοδοτήσει, να κωδικοποιήσει, να ανοικειώσει ή απλά να αποδομήσει τον περιβάλλοντα κόσμο, όπως και τη σχέση μας μ’ αυτόν, δεν αναγιγνώσκεται απλά, αλλά προσεγγίζεται ταυτόχρονα και ερμηνευτικά, αφού η ερμηνευτική διαδικασία αποτελεί παράλληλο και ουσιώδες μέρος της ανάγνωσης αυτής καθαυτής. Σύμφωνα με τον θεωρητικό της λογοτεχνίας Χάρολντ Μπλουμ, η ανάγνωση κειμένων του εκάστοτε λογοτεχνικού κανόνα δεν αποτελεί παρά μια εγνωσμένη παρανάγνωση τους, ως αναπόσπαστο συστατικό της αναγνωστικής πράξης, και είναι αυτή που τελικά διαμορφώνει τη σύγχρονη λογοτεχνική σκηνή ενός τόπου, επειδή όπως ισχυρίζεται, δεν υπάρχουν κείμενα, παρά μόνο σχέσεις ανάμεσα στα κείμενα που αλληλοεπιδρούν και πυροδοτούν νέες, συχνά πρωτοποριακές, αναγνώσεις, μια και κάθε ισχυρή, όπως τη χαρακτηρίζει, ανάγνωση, δεν είναι παρά μια απόλυτα επιτυχημένη παρανάγνωση που επιτελείται πάνω σε προϋπάρχοντα κείμενα από τους νεότερους συγγραφείς και αναγνώστες. Υπό αυτό το πρίσμα, τα δεκαπέντε κριτικά κείμενα που απαρτίζουν την παρούσα συλλογή και που δημοσιεύτηκαν σε διάφορα ελληνικά έντυπα και ηλεκτρονικά λογοτεχνικά περιοδικά τα τελευταία τρία, περίπου, χρόνια, αποτελούν λοξές (παρα)αναγνωστικές, ματιές σε ποιητικά και πεζά κείμενα Ελλήνων και ξένων λογοτεχνών και λογοτέχνιδων μέσω μιας σειράς θεωρητικών ρευμάτων. Αντανακλούν την προσωπική της γράφουσας πρόσληψη τους, όπως αυτή διαμορφώθηκε κατά την μακρόχρονη ενασχόλησή της με τη θεωρία και κριτική της λογοτεχνίας στο Αγγλοαμερικανικό, κυρίως, πεδίο των ανθρωπιστικών σπουδών, προτίθενται δε να διαβαστούν -και να ερμηνευτούν- ως τρόποι ανάγνωσης (ή και παρανάγνωσης) των εν λόγω κειμένων.