Νεοπλατωνική φιλοσοφία και χριστιανισμός

Ο Νεοπλατωνισμός (και εν γένει ολόκληρη η Αρχαιοελληνική Φιλοσοφία) εδράζεται σε κάποιες κοινές ιδέες, οι οποιες διαφοροποιούνταιριζικά από τις αντιλήψεις της Βίβλου. Για τους Έλληνες ο Κόσμος είναι Αιώνιος• το «Εν» και τα «Πολλά» αποτελούνται, εν τέλει, από την ίδια Ουσία. Αντίθετα, για την Βίβλο ο Κόσμος είναι Δημιούργημα εκ μηδενός του Θεού, δηλ. δεν προέρχεται από την Θεία Ουσία, η οποία ούτως ή άλλως είναι Αμέριστη. Αυτό σημαίνει ότι ο Κόσμος ούτε αυτονόητος είναι, ούτε αναγκαιος.
Για τους Νεοπλατωνικούς η Ψυχή είναι Προαιώνια και Αθάνατη και το Υλικό Σώμα αποτελεί τον Τάφο της• γι’ αυτό ο Θάνατος είναι ο Λυτρωτής της Ψυχής απ’ τα δεσμά της Ύλης. Εξ ου και στην Αρχαιότητα τα Νεκροταφεια ονομάζονταν «Σήματα» (Σήμα = Φυλακή).
Αντίθετα για τους Χριστιανούς η Ψυχή είναι και αυτή Δημιούργημα του Θεού εκ μηδενός και ο Άνθρωπος αποτελει ψυχοσωματική ενότητα. Ως εκ τούτου ο Θάνατος αποτελεί τον έσχατο εχθρό του ανθρώπινου Προσώπου.
Παρ’ όλες τις διαφορές, αυτές όμως ο Χριστιανισμός αναγκάστηκε να χρησιμοποιήσει την Ελληνική Φιλοσοφία για να διατυπώσει το Τριαδικό και Χριστολογικό του Δόγμα (ΟΥΣΙΑ, ΥΠΟΣΤΑΣΙΣ, ΦΥΣΙΣ κλπ.) μέσω του οποίου συμβίβασε τον αυστηρό Μονοθεισμό της Παλαιας Διαθήκης, με την Θεότητα του Ιησού της Καινής Διαθήκης.
Μόνο που αυτή η χρήση ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΩΝ ΟΡΩΝ για την διατύπωση του χριστιανικού Δόγματος (Τριαδολογία – Χριστολογία) εν τέλει, ΔΙΑΝΟΗΤΙΚΟΠΟΙΗΣΕ τον Χριστιανισμό, ΕΞΕΛΛΗΝΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟΝ.