Στιγμές των πραγμάτων

«Οι ιστορίες που λέμε στον εαυτό μας και στους άλλους μπορούν να μεταμορφώσουν τον κόσμο».

Βαrbara Μyerhoff, Κοινωνική Ανθρωπολόγος

Ένα βιβλίο με μικρά ή μεγαλύτερα κείμενα που ισορροπούν μεταξύ βιογραφικής μυθοπλασίας και «θεραπευτικής λογοτεχνίας». Αντικείμενα υπαρκτά, χαρακτήρες πραγματικοί και φανταστικοί, μνήμες και συναισθήματα που ζυμώνονται μαζί, σε ένα μοναδικό χαρμάνι.

Πώς χτίζουμε τη ζωή μας; Τι υλικά χρησιμοποιούμε; Τι νόημα δίνουμε στα Πράγματα; Ποιοι άνθρωποι μάς επηρεάζουν και γιατί, ποια μοτίβα ζωής ακολουθούμε, τι κουβαλάμε σαν αποσκευές στη μνήμη μας από το παρελθόν μας και από ποιες οδούς οδηγούμαστε στο μέλλον, είναι μερικά από τα ερωτήματα που υφέρπουν μεταξύ των λέξεων αυτών των κειμένων.

Καθώς διαβάζω τις ιστορίες αυτές μετατρέπω τις λέξεις τους σε εικόνες, οι οποίες αγγίζουν περιοχές της ψυχής μου, που σχετίζονται με τη μνήμη και τη λήθη. Ιστορίες που μιλούν για μια αθωότητα που δεν χάνεται ποτέ, για έρωτες που -ευτυχώς- εκπληρώνονται, για την εμπιστοσύνη στον εαυτό μας και τους άλλους, όταν οι δύσκολες καταστάσεις μας χτυπούν την πόρτα μας. Μιλούν για τον τρόπο που οι άνθρωποι γίνονται σύντροφοι στη ζωή, όταν ο έρωτας μετατρέπεται σε βαθιά αγάπη, και για το πώς το ηλιοβασίλεμα έχει την ίδια ακριβώς γλύκα με την ανατολή. Οι λογοτεχνικές αυτές ιστορίες δεν είναι απλά «ψυχαγωγικές», είναι θεραπευτικές. Είναι θεραπευτικές, γιατί ξυπνούν μνήμες, συντονίζουν την ψυχή με τα συναισθήματα και τη βοηθούν να ιαθεί, μέσα από την ελπίδα που γεννά η ανάγνωσή τους.

Νάνσυ Ψημενάτου, Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας

Σε αυτό του το βιβλίο ο Παναγιώτης Κουτρουβίδης παράγει μια τίμια και ειλικρινή, βιωματική, λογοτεχνία ζυγισμένη και λιτή στους τρόπους της και στο αποτέλεσμα.

Στη ρίζα κάποιων διηγημάτων βρίσκεται η ανδρική φιλία η οποία είτε υφίσταται εκ των προτέρων είτε καλλιεργείται με όρους ανταγωνιστικότητας και σταδιακά χτίζεται πετραδάκι-πετραδάκι μέχρι να γίνει ολόκληρος τσιμεντένιος τοίχος.

Σε άλλες περιπτώσεις ισχυρό σημείο είναι ο εφηβικός έρωτας και η ιπποτική στάση του ήρωα απέναντι σε αυτόν ως γεγονός, ως πράξη και ως περιεχόμενο που θα καθορίσει το μέλλον, το παρόν και την προσωπικότητα, τη συνείδηση και τη συμπεριφορά του.

Η λέξη εφηβεία φαίνεται να είναι συνολικότερα το κλειδί ανάγνωσης αυτής της συλλογής. Η εφηβεία του συγγραφέα είναι μία διαρκής εφηβεία, μία εφηβεία που διαπνέεται από συναισθήματα προσφοράς προς τον συνάνθρωπο, μία εφηβεία που γίνεται στάση ζωής και καθημερινή πράξη.

Με οδηγό αυτήν την εφηβεία ο αφηγητής θα ερωτευτεί, θα σπουδάσει, θα κάνει οικογένεια, παιδιά, θα αλλάξει σπίτια, θα κυνηγήσει τα όνειρα, κι όταν τα δει να στερεοποιούνται πλέον σε ουσία ζωής θα είναι ικανός να συνειδητοποιήσει και να εκτιμήσει την αξία αυτής της ουσίας. Οι χαρακτήρες αναδεικνύονται στιβαροί, η αφήγηση ρέει αβίαστα απαλλαγμένη από κάθε είδους επιτήδευση ή υποκρισία. Η αγνότητα της προσωπικότητας του συγγραφέα αντικατοπτρίζεται πλήρως σε κάθε λέξη του κειμένου. Με την ίδια τρυφερότητα που αντιμετωπίζονται οι άνθρωποι αντιμετωπίζονται επίσης και τα πράγματα είτε πρόκειται για τον Τζίμι τον Κάκτο είτε πρόκειται για ένα μεταλλικό Γομφίο, για έναν Υπνόσακο, για τη Κιθάρα του (suzuki 38), για τα Μαξιλάρια που θα απορροφήσουν ένα leap of faith στο ΚΕΘΕΑ, για δυο Γατόνια παιχνιδιάρικα, για ένα Παγκάκι στο πάρκο όπου νοσταλγικά θα ξαναχτίσει τον έφηβο έρωτά του ένα ζευγάρι 70άρηδων και ούτω καθεξής.

Κωνσταντίνος Λουκόπουλος

Καθηγητής Φυσικής, Ποιητής