Απ το συρτάρι

«Χρόνια τώρα τα κρατάω φυλαγμένα, σε σκόρπιες σελίδες ? κομμάτια συναισθημάτων μιας άγουρης, νεανικής έκφρασης, που αναζητούσε λέξεις και στίχους να σχηματοποιηθεί ως έργο πρώιμης λογοτεχνίας, ενός ανθρώπου που περιπλανιόταν σε ενθουσιασμούς και απογοητεύσεις, άστοχους έρωτες και αντιθέσεις, σαν αυτές που χαρακτηρίζουν όσους ψάχνουν να βρούνε μια εξελικτική εξωτερική πορεία ζωής, η οποία, τελικά να οδηγεί βαθύτερα μέσα τους. Κάθε φορά, σε στιγμές αναπόλησης, τα απελευθέρωνα στο φως και τα μελετούσα, σαν ιδιαίτερο μάθημα αυτογνωσίας, αλλά έβλεπα τα άχρωμα σπάργανα τους, άκουγα τις άηχες κραυγές τους, και τα επέστρεφα εκεί που πίστευα ότι έπρεπε να παραμείνουν, στην κρυφή γωνιά τους», όπως αναφέρει ο ποιητής στο εισαγωγικό σημείωμα.

Αναφερόμενος στο λόγο που αποφάσισε αυτή την περίοδο να εκδώσει τα παλαιότερα ποιήματα του, ο Φώτης Κουτσαμπάρης εξηγεί: «Αισθανόμενος ότι δεν πρέπει να αφήνω ένα κομμάτι της πένας μου, να μουλιάζει στην υγρασία της παραμέλησης, άνοιξα για άλλη μια φορά το συρτάρι και, αυτή τη φορά, τα απελευθέρωσα. Έτσι, ξεδίπλωσαν τις φτερούγες τους για να ταξιδέψουν... Τα παλιά εφηβικά και νεανικά ποιήματα μου?».