Η εκδίκηση των δούλων και η εφεδρεία των μακαριτών

Ο Τζον Μέιναρντ Κέυνς έγραφε για τους ανθρώπους της πράξης κατά συνέπεια και για τους πολιτικούς: «Πρακτικοί άνθρωποι που θεωρούν ότι δεν υφίστανται οποιαδήποτε
επιρροή, συνήθως, είναι δούλοι κάποιου μακαρίτη οικονομολόγου».
Το βιβλίο Η εκδίκηση των δούλων και η εφεδρεία των μακαριτών αναφλερεται στις
ταλαντώσεις των μακροοικονομικών αντιλήψεων και της μακροοικονομικής πολιτικής από την χρυσή μεταπολεμική εποχή έως και τη μεγάλη κρίση των τελευταίων ετών, εστιάζοντας στις σημαντικότερες μεταξύ των δυτικών καπιταλιστικών οικονομιών - στις Ηνωμένες Πολιτείες, το Ηνωμένο Βασίλειο, τη Γαλλία και τη Γερμανία.
Μεταπολεμικώς, η Κεϋνσιανή οικονομική σκέψη κυριαρχεί, προσφέροντας θεωρητική
υποστήριξη στην οικοδόμηση εγχώριων και διεθνών θεσμών που αποτρέπουν την εκδήλωση αποτυχιών της ελεύθερης αγοράς και ευνοούν την άσκηση σταθεροποιητικής
μακροοικονομικής, ιδίως δημοσιονομικής, πολιτικής. Το τέλος της (καλούμενης) χρυσής
μεταπολεμικής εποχής, η σοβαρή υποχώρηση των ρυθμών οικονομικής μεγέθυνσης, αλλά και η εκδήλωση έντονων μακροοικονομικών ανισορροπιών προκαλούν την συντηρητική αναθεώρηση της μακροοικονομικής πολιτικής, που ευνοείται, επίσης, από την διεθνή και περιφερειακή ολοκλήρωση των αγορών. Η συντηρητική μακροοικονομική πολιτική, με έμφαση στην σταθερότητα των τιμών, συμβάλλει, βεβαίως, στην ενδυνάμωση των συμφερόντων που προσβλέπουν στην τελευταία, αλλά συντείνει στην αποδυνάμωση όσων πλήττονται περισσότερο από τον κίνδυνο της ανεργίας.
Η μεγάλη κρίση των τελευταίων ετών είναι κρίση του ιδιωτικοποιημένου Κεϋνσιανισμού,
δηλαδή της αποτυχίας ενός υποδείγματος πολιτικής που συναρτά την αποτελεσματική
κατανομή των πόρων και την οικονομική μεγέθυνση με την απορρύθμιση και τη διεθνή
ολοκλήρωση των αγορών χρήματος και πίστης, καθώς και την χρηματοπιστωτική καινοτομία, αποδίδοντας στο χρηματοπιστωτικό σύστημα ρόλο σταθεροποιητή της κατανάλωσης.
Αφηγούμενος την εξέλιξη των μακροοικονομικών αντιλήψεων και της μακροοικονομικής πολιτικής, ο συγγραφέας καταδεικνύει ότι οι πολιτικοί δεν είναι, τελικώς, δούλοι ζώντων ή μακαριτών οικονομολόγων. Αντιθέτως, οι πολιτικοί μοιάζει να εκδικούνται τους θεωρητικούς οικονομολόγους, ανακαλώντας τους, κατά καιρούς, από τη διανοητική εφεδρεία τους, δηλαδή, χρησιμοποιώντας τις υποδείξεις τους κατά τρόπο που, πρωτίστως, εξυπηρετεί τις (συχνά πρωτίστως ιδιοτελείς) δικές τους επιδιώξεις και, κατά τούτο, ανταποκρίνεται στις αξιώσεις των πολιτικώς ισχυρότερων συμφερόντων.