Μια μοναξιά που την έλεγαν ευτυχία

Η γραφή είναι ένας μικρός θάνατος. Δεν συγκρίνεται η στιγμή που θα νιώσεις ότι η ψυχή σου ξεκολλάει από το σώμα σου. Είναι ένας μακρόσυρτος θάνατος που καταλήγει σε έναν οργασμό και εκεί ξεψυχάς. Κάθε φορά που γράφεις αφήνεις κι ένα κομμάτι από τη σάρκα σου πάνω στο χαρτί, γεννάς αντοχές, ξυπνάς ηφαίστεια που κοιμούνται. Γεννιέσαι και εσύ μαζί με τη γραφή. Αφήνεσαι, πονάς, κλαις, γελάς. Η γραφή είναι απομόνωση. Είναι προσευχή. Είσαι εσύ και ο εαυτός σου, ο γυμνός εαυτός σου. Μην σκεφτείς τι θα σκεφτούν, μην σκεφτείς τι θα σε πούνε. Ας σε πούνε τρελό, δεν πειράζει. Όσοι δεν καταλάβουν πάλι τρελό θα σε έλεγαν. Κανένας δεν έγραψε ποτέ με το καλύτερό του κουστούμι φορεμένο. Με τα κουρέλια μας φορεμένα γράφουμε, με τα σκισμένα μας ρούχα με τα μπαλώματά μας γράφουμε. Με τα δάχτυλα βουτηγμένα μέσα στη σάρκα.