Το χρονικό μιας τραγωδίας 1945-1949

Καταρχάς ο τίτλος του βιβλίου είναι λίγο έως πολύ παραπλανητικός, καθώς ο αναγνώστης δεν συναντά μια γενική εξιστόρηση της περιόδου 1945-1949 αλλά όπως επέλεξε ο σ. το βιβλίο επικεντρώνεται κυρίως στα γεγονότα των δύο στρατοπέδων πολιτικών προσφύγων που λειτούργησαν στην Αλβανία και τη Γιουγκοσλαβία και ήταν το Ρουμπίκ και το Μπούλκες αντίστοιχα. Το μεγαλύτερο μέρος της αφήγησης αφορά το Μπούλκες και τις τύχες της καθοδήγησης και των τροφίμων του στρατοπέδου.
Ο σ. ανασκαλεύοντας τη μνήμη του μας προσφέρει μια αξιόλογη μαρτυρία από πρώτο χέρι ενώ δε λείπουν και οι κρίσεις (και συνήθως οι κατακρίσεις!) για άλλους αγωνιστές της εποχής που έγραψαν για τα θλιβερά γεγονότα τα οποία συνέβησαν τότε στα στρατόπεδα αυτά με την ανοχή του Ζαχαριάδη, του Ιωαννίδη, του Ρούσου και άλλων φωστήρων της ΚΕ του ΚΚΕ.
Ο σ. τα καταγράφει, τα αξιολογεί και τα κρίνει με γνώμονα τον ανθρωπισμό που έλειψε από τη λογική των κρατούντων και ήταν ένας από τους λόγους (μαζί βέβαια με την ιδεολογική τύφλωση, την αποθέωση του βολονταρισμού, την παραγνώριση της απτής πραγματικότητας) που οδήγησε στη σταδιακή υπονόμευση από τα "μέσα" και στην τελική ήττα του μεγάλου παλλαϊκού αντιστασιακού κινήματος της κατοχής στα χρόνια του Εμφύλιου.
Ο σ. καταλογίζει κατά πρώτο λόγο ευθύνες στην κορυφή της κομματικής ηγεσίας και κατά δεύτερο λόγο στους καθοδηγητές και την ηγεσία του Μπούλκες για τα έκτροπα που συνέβησαν τότε και το κλίμα αυταρχισμού, τρομοκρατίας, χαφιεδισμού και πρακτοροκρατίας που επικράτησε και οδήγησε αναπότρεπτα σε κυνήγι μαγισσών που καταρράκωσε αξιοπρέπειες, διέλυσε φιλίες και έθεσε σε φοβερές δοκιμασίες τη συντροφικότητα των αγωνιστών.
Το βιβλίο είναι πολύ καλό αλλά ο αναγνώστης πρέπει να γνωρίζει ότι δεν αποτελεί παρά μια μαρτυρία και όπως όλες οι μαρτυρίες παρουσιάζει τη δική της αλήθεια και μόνο αυτή. Ο αναγνώστης που ενδιαφέρεται για την εποχή και τα θλιβερά γεγονότα του Εμφύλιου σίγουρα δεν πρέπει να μείνει μόνο σε αυτό το βιβλίο...