Ναταλία η έλανδρος

Αυτό το βιβλίο είναι ένα ατελείωτο ταξίδι με το ORIENT EXPRESS από τον Όμηρο έως τον γράφοντα. Στο βαγόνι μου –πρώτη θέση– υπήρχε πληθώρα συνοδιτών. Πλείστοι όσοι εξείχαν. Οι αριστείς των αριστέων. Ο καθείς στο είδος του. Από τον Αρίσταρχο τον Σάμιο (3ος – 2ος π.Χ.) μέχρι τον εκστατικό Ντανταϊσμό. Kαι από τον “βοσκό Γύγη” του Πλάτωνα ίσαμε τον “Δωδεκάλογο του γύφτου” του Παλαμά. (Δεν θα παραθέσω άλλα ονόματα –και τον Ρωμανό Μελωδό ή την Άννα Κομνηνή, ουδέ τον Κλοντ Φοριέλ ή τον Αλέξανδρο Δελμούζο– λόγω στενότητας χώρου).
Παραπλεύρως καθόταν μια γυναίκα που διάβαζε (μάλλον κελαηδούσε ή κελάρυζε) σαν τον Νεοπλατωνικό Πορφύριο (3ος αι. μ.Χ.) τα εν τη διαθέσει ποιήματα του Γιώργου Μαρκόπουλου εκ Μεσσήνης. Μόλις περάτωσε το αηδόνισμα με κοίταξε. “Αυτά τα μάτια κάπου τα ’χω ξαναδεί”. Μα ναι! Στην “Αντιγόνη”, στην “Ιφιγένεια εν Αυλίδι” ως Κλυταιμ(ν)ήστρα και στα “Κανόνια του Ναβαρόνε”. Πολυσήμαντο θηλυκό, είπα. Πολύφημο και πολυποίκιλο. Ανεκλαλήτου γοητείας.
Ε, λοιπόν! Τόσες ώρες (ήδη διατρέχαμε τους ευωδιαστούς κήπους του Ισπαχάν) επαργύρωνα τον ώμο μου (αν δεν το καταλάβατε) με τα ασημωτά της Ειρήνης Παπά από το Χιλιομόδιον. Ουκέτι γης, αλλ’ ουρανός!”