Ιχνηλατώντας τα μονοπάτια του εγκεφάλου και του νου

Πολύ ενδιαφέρον βιβλίο αλλά και εξαιρετικά ανομοιογενές και άνισο, καθώς είναι ένα κράμα ή καλύτερα αμάλγαμα από επιφυλλίδες επιστημονικής εκλαΐκευσης σε συνδυασμό με καθαρά επιστημονικά άρθρα με βιβλιογραφία, όπου η χρησιμοποιούμενη επιστημονική ορολογία κάνει τα άρθρα σχεδόν ακατάληπτα για τον μέσο αναγνώστη, ο οποίος δεν οφείλει να έχει οποιεσδήποτε γνώσεις κυτταρικής νευροφυσιολογίας , μοριακής νευροβιολογίας και βιοχημείας ! Ο συγγραφέας παραθέτει σειρά κειμένων του, που έχει συγγράψει σε ένα διάστημα τριάντα και πλέον χρόνων, όπου πολλά κοινά θέματα επανέρχονται από άρθρο σε άρθρο και επιφυλλίδα σε επιφυλλίδα και σχεδόν με πανομοιότυπο εκφραστικό τρόπο, έτσι που διαβάζεις ξανά και ξανά τα ίδια πράγματα που είχες διαβάσει προ ολίγων σελίδων. Κάτι που βοηθά μεν στο να συγκρατήσεις ορισμένες γνώσεις ( επανάληψη μήτηρ πάσης μαθήσεως ! ) αλλά και που δείχνει ότι ο συγγραφέας δεν έχει διαχειριστεί το υλικό του με τον καλύτερο και πιο συνεκτικό τρόπο για να το θέσω κομψά ή για να το θέσω πιο ωμά, δεν ήθελε να αφήσει εκτός βιβλίου το ελάχιστο από όσα έχει γράψει, ακόμα και κείμενα που φαντάζουν άσχετα με το υπόλοιπο υλικό, όπως π.χ. το «Μύθος και πραγματικότητα στις Βάκχες του Ευριπίδη» σελ. 387 , που δεν αντιλήφθηκα παρά μια πολύ απόμακρη και σχεδόν πλάγια σχέση και συσχέτιση με τις λειτουργίες του νου και τη δομή του εγκεφάλου και που αν έλλειπε δε νομίζω ότι θα μείωνε την όποια αξία του βιβλίου. Μοιάζει σαν ο συγγραφέας να θεωρεί το παραμικρό κείμενο που έχει γράψει πάνω στο κεντρικό θέμα άξιο ανάγνωσης. Τέλος πάντων, για όλους τους παραπάνω λόγους και ενώ το θέμα του βιβλίου είναι από εκείνα που συλλαμβάνουν αναμφιβόλως και κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη δεν μπορώ να δώσω τη μεγαλύτερη βαθμολογία. Τρία αστέρια…