Αλονζανφάν

Πάμε παιδιά! Τα κάναμε όλα λέμε εμείς, τα θέλουμε όλα, λέει ο Νάνι. Ένα τσιγάρο δρόμος. Τα λέμε όλα; Λένε, ό,τι γράφετε εδώ να το πολλαπλασιάσουμε με τη φαντασία μας. Έτσι λένε. Υπερβολές; Για να είμαστε εξηγημένοι γράφουμε ό,τι ακούσαμε γενικά και ότι διαβάσαμε στις εφημερίδες της εποχής άντε και ό,τι η παράδοση από στόμα σε στόμα διέσωσε.
Πάμε λοιπόν. Συνωμότες, παρανομία, γλυκές συμμορίες, ληστείες, βόμβες, ευτράπελα, Γκύζη, Ριφιφί, Καλογρέζα, Λατάκεια, τρόπος καθημερινής ζωής. Κάθε μέρα ώρες ατέλειωτες σε μια ένταση της έντασης, σε ένα ατέλειωτο Rock. Στην ίδια απόσταση και οι της μη βίας, του μαζικού. Ναι, δίπλα στους πάνκηδες, δίπλα στις φεμινίστριες και στους gay. Ένας Κόσμος, ένα ενιαίο Σύμπαν που όλο διαστέλλονταν και όλο αόρατο γινόταν. Ατίθασο προς όλους, άγριο στον ποιόν του.
Και η Αναρχία σε μια διαρκή αμηχανία. Αδυνατούσε να αποσαφηνίσει, και εκεί βρίσκεται η επιτυχία της αλλιώς σκατά θα τα έκανε. Έτσι έδρασε, οργανώθηκε και επέζησε η Αναρχία αλά Ελληνικά 100%, η σπουδαιοτέρα τα τελευταία 40 χρόνια σε όλο το δυτικό ημισφαίριο.
Πάντως, με αυτά και με αυτά, ό,τι θεμελιώθηκε το '80 -ο τρόπος, το ήθος, οι ταυτότητες- εξακολουθούν στις ίδιες διαδρομές να αναπαράγονται μέσα από τα big-bang κάθε δεκαετίας. Και η καλή και η κακή Αναρχία. Εμείς εδώ θα μιλήσουμε για την κακή. Η καλή είναι για άλλα παιδιά, αν και όλοι βρίσκονται στο ίδιο ηλιακό σύστημα.