Σονάτες για βροχή και πιάνο

Ερημιά κι απόγευμα, μουσικές κυλούσαν

απ' τα κεραμίδια ανάλαφρτες σκιές

όλα τρέχαν γύρω μου, μοσχοβολούσαν,

ζωηρά τραγούδια που γελούσαν, και παιδιά

ανέμελα ένα σωρό...

...κι ήρθε μες στα μάτια μου πάλι

ανθισμένη η παλιά εκείνη γειτονιά.

Βλέμματα νυχτολούλουδα παντού

και χέρια κρίνοι θύμιζαν

το απόβραδο με την ασετιλίνη,

μα έλειπε απ' την εικόνα η Αργυρώ.

Νοέμβρη μήνα είχε φύγει

πάνω στην ώρα που αρχίζει το παιχνίδι

και χάθηκε μέσα στο τρένο των οχτώ (σαν φίδι

ακόμη το ακούω να σφυρίζει) αλλά μετά

ξεχάστηκε με τον καιρό. Κι από τότε

είχε μείνει αρχηγός η Κατερίνη.

Ήταν μια κόρη λυγερή ξανθή

γεμάτη χάρη, μα ήτανε καρδιά σκληρή

κι όλα τ' αγόρια μεγαλώνοντας μαράζωναν

κανείς που δεν της άρεσε, κανέναν

που δεν ήθελε να πάρει.