Ευτό το παραμύτι που είπα ήτο του… (Τόμος Ι)

Ο λαϊκός πολιτισμός τροφοδοτεί την ατομική και συλλογική φαντασία. Στόχος του πονήματος αυτού είναι η ευαισθητοποίηση των αναγνωστών σε πανανθρώπινα θέματα, η γνωριμία με την πολιτιστική κληρονομιά και την πρόσβαση στην ιστορική εμπειρία, αλλά και το πολιτισμικό παρόν του Αρχαγγέλου Ρόδου και του νησιού της Ρόδου ευρύτερα. Ειδικότερα, αναφέρεται στο λαϊκό παραμύθι, αυτό το αρχαϊκό είδος της προφορικής λογοτεχνίας, που έχει μία σημαντική θέση στο πολιτισμό μας και πρόσβαση σε έναν κόσμο που καλλιεργεί τη φαντασία, την κριτική ικανότητα των ατόμων και είναι ένας τρόπος έκφρασης και επικοινωνίας.
Δίνεται έμφαση στον τρόπο με τον οποίο διαπλέκεται η προφορική παράδοση με τους ανθρώπους που την δημιουργούν και το κοινωνικό τους περιβάλλον. Γίνεται μια γνωριμία με την πολιτιστική κληρονομιά του τόπου μας που σχετίζεται με εθνικές ή διεθνικές παραδόσεις, μέσα από την αφήγηση λαϊκών παραμυθιών από τον Αρχάγγελο Ρόδου που συγκεντρώθηκαν στο πλαίσιο εθνογραφικής έρευνας.
Διαφορετικά αφηγηματικά είδη, ανάμεσά τους και το παραμύθι, συνιστούν ως τις μέρες μας «πολιτισμική επικοινωνία μέσα σε ομάδες», τροφοδοτώντας τις διαπροσωπικές σχέσεις. Αυτές οι ιστορίες αντιπροσωπεύουν την ισορροπία ανάμεσα στην ατομικότητα και τη συλλογική ζωή που φαίνεται να έχει χαθεί στις σύγχρονες περίπλοκες κοινωνικές σχέσεις.
Το παραμύθι είναι ένα σημαντικό είδος της λαϊκής λογοτεχνίας που αποτελεί για αιώνες αναπόσπαστο κομμάτι της προφορικής παράδοσης, είναι χώρος ανάπτυξης της συλλογικής μνήμης και φαντασίας και θεωρείται μέσο προβολής της εθνικής – πολιτισμικής ταυτότητας, αλλά και σημείο συνάντησης διαφορετικών πολιτισμών. Κάθε λαός και κάθε τόπος δίνει στο παραμύθι κάτι ιδιαίτερα δικό του. Δεν είναι, όμως, μόνο η ιδιαιτερότητα κάθε λαού ή κάθε τόπου, αλλά ακόμα και ο κάθε αφηγητής είναι ξεχωριστός. Δεν υπάρχει δηλαδή ομοιομορφία μεταξύ των χωρών ή των αφηγητών. Το παραμύθι είχε την πρώτη θέση στην ψυχαγωγία της ομάδας και στην παραδοσιακή ελληνική κοινωνία.