Η έννοια της αυθεντίας

"Κύριος, Ηγέτης, Δικαστής και Πατέρας. Ο Κοζεβ αποκαλύπτει και εξηγεί μια τυπολογία που είναι ήδη παρούσα στη συνείδηση και στη συμπεριφορά, ενώ δίνει το περίγραμμα μιας εμπλουτισμένης φιλοσοφίας κι ενός προγράμματος με οικουμενική προοπτική, το οποίο προσφέρεται για εμβάθυνση. Η σκέψη [...] μας επιτρέπει να κατανοήσουμε καλύτερα τις σύγχρονες κρίσεις της Αυθεντίας, του σεβασμού και της υπακοής. [...]
Σ' έναν κόσμο που αναζητά με αγωνία τον δρόμο του. ο στοχασμός του Κοζέβ υποδεικνύει μια ανανεωμένη επάνοδο στον Λόγο".
Frangois Terre

Η γέννηση (γένεση) μιας Αυθεντίας δεν πρέπει να συγχέεται με τα εξωτερικά σημεία της "αναγνώρισής" της. Είναι αλήθεια ότι η Αυθεντία υπάρχει μόνον εφ' όσον "αναγνωρίζεται": ο Κύριος είναι Κύριος του Δούλου του μόνον εφ' όσον ο δεύτερος τον "αναγνωρίζει" ως τέτοιο (ή "αναγνωρίζει" τον εαυτό του ως Δούλο), κ.λπ. Άρα, μπορούμε να πούμε ότι η γένεση της Αυθεντίας είναι η γένεση της "αναγνώρισής" της απ' όσους θα υποταχτούν σ' αυτήν. Ωστόσο, για τον ίδιο ακριβώς λόγο μπορούμε να πούμε -επειδή είναι το ίδιο πράγμα- ότι η Αυθεντία καθιδρύεται απ' όσους υποτάσσονται σ' αυτήν: είτε δεν υπάρχει Αυθεντία καθόλου, είτε "αναγνωρίζεται" από το απλό γεγονός της ύπαρξής της. Η Αυθεντία και η "αναγνώριση" της Αυθεντίας είναι ένα και ταυτό.