Θέλεις να αγιάσεις; - Μάρτιος

Όλοι μας διαπιστώνουμε ότι η σημερινή κοινωνία, εμείς, ο καθένας μας, η ψυχή μας και οι γύρω μας είμαστε μια άγονη έρημος. Και χρειάζεται να κλάψουμε, να πονέσουμε, να θρηνήσουμε να ποτιστεί αυτή η έρημη γη που είναι μέσα μας και γύρω μας. Και να πέσουμε κάτω σε προσευχή. Να βγάλουμε στεναγμούς μέσα από την καρδιά μας: «Χανόμαστε, Θεέ μου, σώσε μας».
Ποτέ άλλοτε, νομίζω, η ανθρωπότητα, ο καθένας από μας που ζούμε σήμερα, δεν θα είχε ανάγκη να βγάλει στεναγμούς· ποτέ άλλοτε, όσο σήμερα. Έγινε, και γίνεται, κακό μεγάλο, με αυτή την πώρωση, αυτό το άγονο, αυτή την ερημιά, και δημιουργείται αυτή η έρημος. Διότι δεν είναι απλώς ότι είμαστε σε κατάσταση αμαρτίας, δεν είναι απλώς ότι κάνουμε αμαρτίες. Το χειρότερο είναι ότι φεύγει από τον άνθρωπο η αίσθηση ότι αμαρτάνει, και γίνεται μια άνευ προηγουμένου αλλοτρίωση και μια ερήμωση κυριολεκτικά του ανθρώπου.
Να κλάψουμε λοιπόν, να πενθήσουμε, να πονέσουμε, να αναστενάξουμε· με ελπίδα στον Θεό. Και, όπως ο άσωτος, να πει ο καθένας μας: «Αναστάς πορεύσομαι προς τον πατέρα μου». Μας περιμένει ο Χριστός, μας περιμένει.