Ήταν μια φορά ένας δάσκαλος

... Τον φωνάζουν "δάσκαλο" πολλοί και του λένε και "ευχαριστώ" κάποιοι.

Το "ευχαριστώ" δεν τον πολυενδιαφέρει τον Αχιλλέα Βασιλείου· το "δάσκαλε" όμως τον στέλνει στα ουράνια· είναι γι' αυτόν η πιο όμορφη προσφώνηση, που όταν την ακούει αισθάνεται αγαλλίαση και περηφάνια για τον εαυτό του.

Πριν από δυο τρία χρόνια μια παλιά φοιτήτριά του, κάπου στα πενήντα της τώρα, μπορεί και λίγο παραπάνω, του είπε πολλά "ευχαριστώ".
- Μα γιατί τόσο πολύ, τόσο πολλά "ευχαριστώ"; τη ρώτησε.
Γιατί την πρώτη φορά που έδωσα εξετάσεις στο μάθημά σας, με κόψατε και αυτό με ανάγκασε να μάθω Ιστορία· να διαβάσω πολύ, να αγαπήσω την Ιστορία.
- Αν αγαπήσατε (ο Αχιλλέας Βασιλείου μιλούσε στους φοιτητές του στον πληθυντικό, πάντοτε) την Ιστορία, είναι σπουδαίο· και αν έχω κάποια "ευθύνη" γι' αυτό, τότε πρέπει να νιώθω περήφανος!

Έτσι συμπεριφερόταν πάντοτε ο Αχιλλέας Βασιλείου· με ευγένεια, με τρυφερότητα. Ήταν ένας Δάσκαλος· έτσι, με κεφαλαίο Δ. Είχε πολλές περιπτώσεις που μαθητές και φοιτητές του τού εξέφραζαν την ευγνωμοσύνη τους για όσα τους έμαθε· πολλά χρόνια μετά. Αυτό είχε μεγαλύτερη αξία. Δεχόταν πάντοτε τους επαίνους με ταπεινότητα και ταπεινοφροσύνη, λέγοντας και ο ίδιος "ευχαριστώ" για τα όμορφα λόγια των μαθητών του· γέρνοντας το κεφάλι του μπροστά σαν υπόκλιση. [...]