Με λεπτότητα και αγάπη - τόμος Α

Από τον Πρόλογο του επιμελητή Βασίλη Αργυριάδη:

«Ο Αρχιμανδρίτης Ιωάννης (Ιβάν Μιχαήλοβιτς Κρεστιάνκιν) της Μονής των Σπηλαίων του Πσκώφ γεννήθηκε το 1910 στην πόλη Ορυόλ της Ρωσίας. Ήταν το όγδοο παιδί του Μιχαήλ και της Ελιζαβέτας Κρεστιάνκιν. Το όνομα Ιβάν (Ιωάννης) του δόθηκε προς τιμήν του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου. Εισήλθε από νωρίς στις τάξεις του κλήρου, αλλά το 1950 συνελήφθη από τις σοβιετικές αρχές. Την καταγγελία την είχαν κάνει τρεις άνθρωποι: ο υπεύθυνος για την διοίκηση του μοσχοβίτικου ναού, όπου υπηρετούσε ο π. Ιωάννης, ο χοράρχης του ίδιου ναού και ο πρωτοδιάκονος. Συκοφάντησαν τον ιερέα ότι κάνει αντισοβιετική προπαγάνδα.
Στην εσωτερική φυλακή της Λουμπιάνκα, ο π. Ιωάννης πέρασε σχεδόν ένα χρόνο σε κελί προφυλάκισης. Στη διάρκεια των ανακρίσεων τον βασάνιζαν σκληρά. Ο ανακριτής ήταν συνομήλικός του — είχαν κλείσει και οι δύο τα σαράντα τους χρόνια. Τον έλεγαν κι εκείνον Ιωάννη. Ακόμα και το πατρώνυμό τους ήταν ίδιο: Μιχαήλοβιτς. Ο π. Ιωάννης έλεγε στο τέλος της ζωής του ότι κάθε μέρα τον μνημόνευε στις προσευχές του. Μα και δεν μπορούσε να τον ξεχάσει. «Μου έσπασε όλα μου τα δάχτυλα!», έλεγε με κάποια έκπληξη ο Γέροντας, φέρνοντας τα σακατεμένα του χέρια μπροστά στα σχεδόν τυφλά μάτια του.
Με σκοπό την πλήρη αποκάλυψη των εγκλημάτων του κατηγορουμένου, ο ανακριτής όρισε κατ’ αντιπαράσταση εξέταση με τον ίδιο τον υπεύθυνο του ναού. Ο π. Ιωάννης ήξερε ήδη ότι εκείνος ο άνθρωπος ήταν η αιτία της σύλληψης και των βασανιστηρίων του. Αλλά όταν ο υπεύθυνος μπήκε στο γραφείο, ο π. Ιωάννης τον σφιχταγκάλιασε — τόσο πολύ χάρηκε που είδε τον αδελφό-ιερέα, με τον οποίο είχε συλλειτουργήσει τόσες φορές στο ναό! Στην αγκαλιά του π. Ιωάννη, ο υπεύθυνος του ναού κατέρρευσε και έχασε τις αισθήσεις του. Η κατ’ αντιπαράσταση εξέταση δεν έγινε ποτέ, αλλά και χωρίς αυτή ο π. Ιωάννης καταδικάστηκε σε οκτώ χρόνια εγκλεισμού σε στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Ο Γέροντας θα παραμείνει τελικά στα στρατόπεδα για πέντε χρόνια. Στο τέλος της επίγειας διαδρομής του συνήθιζε να αναφέρει ότι εκείνα τα χρόνια ήταν τα πιο ευτυχισμένα της ζωής του! «Ο Θεός ήταν δίπλα μου», έλεγε, «Για κάποιο λόγο, δεν θυμάμαι κάτι άσχημο. Μόνο αυτό θυμάμαι: ο ουρανός ανοιχτός και οι Άγγελοι να ψέλνουν στους ουρανούς! Τώρα τέτοια προσευχή δεν έχω…».
Ο γέροντας Ιωάννης κοιμήθηκε εν Κυρίω το 2006, πλήρης ημερών (96 χρονών) και έχοντας σχεδόν χάσει το φως του.
Μέχρι το τέλος της ζωής του, στάθηκε πνευματικός πατέρας αναρίθμητων ψυχών, που αντλούσαν από το πρόσωπό του παραμυθία και δύναμη. «Έναν αληθινό πνευματικό πατέρα διαθέτουμε στη Ρωσία», είχε πει κάποτε ο Πατριάρχης Ποιμήν, «τον π. Ιωάννη Κρεστιάνκιν»!
Ένα από τα πολλά χαρίσματα του Γέροντα ήταν και η μεγάλη δύναμη της προσευχής του. Αυτή τη δύναμη εκζητούσαν άνθρωποι από κάθε γωνιά της Ρωσίας, με επιστολές τους. Και σ’ αυτές τις επιστολές, ο Γέροντας απαντούσε άοκνα μέχρι το τέλος του…[...]

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ
ΤΟΥ π. ΙΩΑΝΝΗ ΚΡΕΣΤΙΑΝΚΙΝ

- Εργαστείτε πάνω στον εαυτό σας, σηκώστε το βάρος της μη πνευματικής σας καταστάσεως ως επιτίμιο και μην ξεχνάτε ότι πίσω από τα μαύρα σύννεφα του εχθρού κρύβεται ο γλυκός μας ήλιος.

- Αν κάθε μέρα ζεις με τον Θεό και την προσευχή, ο Κύριος θα οδηγήσει τη βαρκούλα σου μέσα στη ζωή και θα την κυβερνήσει προς τη σωτηρία.

- Αμαρτήματα μικρά και μεγάλα ποιος δεν έχει, ποιος είναι ελεύθερος από την ανθρώπινη αδυναμία κι από τις επιθέσεις του εχθρού, όταν θολώνει η συνείδηση; Όμως οι θύελλες περνάνε και πάλι θερμαίνεται ο άνθρωπος στη θέρμη της θεϊκής αγάπης. Έτσι, μπορούμε να πούμε, γίνεται σε όλη τη ζωή: πτώσεις και ανορθώσεις, προσκόμματα και ομαλοποίηση. Γιατί επέτρεψε έτσι ο Θεός; Μα γιατί ήρθε να σώσει όχι τους δικαίους, αλλά τους αμαρτωλούς, ων πρώτος ειμί εγώ.

- Οι ασθένειες είναι σταυρός, ο οποίος καίει αμαρτίες, τις οποίες εμείς δεν συνειδητοποιούμε καν ως αμαρτίες. Γι’ αυτό ευχαριστούμε την ευσπλαγχνία του Θεού, που μας έχει σταλεί μέσω των ασθενειών. Κάθε χριστιανός πρόκειται να περάσει από αυτό το χωνευτήρι, για τον απλό λόγο ότι δεν υπάρχει άνθρωπος, που να έζησε και να μην αμάρτησε. Εξού και οι ασθένειες. Προσεύχομαι όχι να περάσουν οι ασθένειες, αλλά εσύ να τις εκτιμήσεις σωστά και να τις αποδεχθείς.

• Σε κάθε θλίψη πρέπει να γονατίζουμε και να της φιλάμε το χέρι. [...]