Κρίση 14

Το 13ο τεύχος (2/2023) αντιπροσωπεύει το δεύτερο και τελευταίο μέρος του αφιερώματος που επιμελείται η Συντακτική Επιτροπή της Κρίσης στη θεματική ‘Μαρξισμός και φεμινισμός’. Το πρώτο μέρος του αφιερώματος (11ο τεύχος – 2/2022) φιλοξένησε μια ανθολογία παλαιότερων και σύγχρονων κειμένων της διεθνούς βιβλιογραφίας, τα οποία μεταφράστηκαν για πρώτη φορά στα ελληνικά. Στο εκτενές συντακτικό σημείωμα που συνόδευσε το εν λόγω τεύχος εκθέσαμε τους λόγους που μας οδήγησαν στην επιλογή της συγκεκριμένης θεματικής, επιχειρώντας, παράλληλα, να σκιαγραφήσουμε και μια σύντομη βιογραφία της σχέσης μαρξισμού και φεμινισμού από τη δεκαετία του 1970 έως σήμερα – και για τον λόγο αυτό, καλούμε την αναγνώστρια και τον αναγνώστη να ανατρέξει σε αυτό το εισαγωγικό σημείωμα προκειμένου να αποκτήσει μια πληρέστερη εικόνα των στοχεύσεων και των επιδίκων του αφιερώματος.

Το παρόν τεύχος έρχεται να ολοκληρώσει αυτό το εγχείρημα, φιλοξενώντας επτά πρωτότυπες συμβολές, οι οποίες δοκιμάζονται ποικιλοτρόπως στο ερώτημα της γεφύρωσης του μαρξισμού και του φεμινισμού, είτε επεξεργαζόμενες τις θεωρητικές δυναμικές της σχέσης τους, αλλά και τις πολιτικές της διαστάσεις, είτε εμβαθύνοντας σε μελέτες περίπτωσης υπό μια μαρξιστική-φεμινιστική σκοπιά. Η Άντζελα Δημητρακάκη διερευνά την ιδιαιτερότητα της μαρξιστικής φεμινιστικής ανάλυσης σε σχέση με άλλα ρεύματα του φεμινισμού, προβληματοποιώντας την έννοια της διαθεματικότητας. Η Ιουλία Λειβαδίτη επαναφέρει στο σημερινό πλαίσιο συζήτησης τις θέσεις του φεμινιστικού κινήματος της δεκαετίας του 1970 «Μισθοί για Οικιακή Εργασία», ενώ ο Κωνσταντίνος Ιωάννης Λιναρδάτος εξετάζει τη συσχέτιση έμφυλης ανισότητας και οικονομικής ανάπτυξής στην Ελλάδα. Η Γεωργία Παγιαβλά, με τη σειρά της, ανιχνεύει τη σχέση μεταξύ αστικού χώρου και εκμετάλλευσης υπό το πρίσμα μιας μαρξιστικής-φεμινιστικής γεωγραφίας. Εκκινώντας από τη Θεωρία της Κοινωνικής Αναπαραγωγής, ο Μάνος Παπαγεωργίου πραγματεύεται τη σημασία της διαχείρισης και της ρύθμισης του φύλου στο Ιράν, ενώ ο Κωνσταντίνος Πιννίκας θέτει κριτικά το ερώτημα της διάκρισης μεταξύ παραγωγικής και αναπαραγωγικής εργασίας. Τέλος, η Παναγιώτα Μπαμπατζιμοπούλου συζητάει το έργο της Σίλβια Φεντερίτσι, δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στη συνεισφορά της στο πεδίο των αντικαπιταλιστικών και των αναπαραγωγικών κοινών.