Ώρα μηδέν

Είχαν περάσει 7 χρόνια από τότε που ο Τόμας είχε δει για τελευταία φορά την ΏντρεϋΣτρέιντζ. Είχε αλλάξει, κι αν ναι, με ποιον τρόπο;
Κατέληξε πως υπήρχαν αλλαγές. Ήταν πιο αδύνατη, πιο χλομή, γενικά έμοιαζε πιο αιθέρια, αλλά υπήρχε και κάτι άλλο, κάτι που δεν μπορούσε να προσδιορίσει. Ήταν σαν να βρισκόταν συνέχεια σε επιφυλακή, συνέχεια άγρυπνη και συγχρόνως, σαν να ήξερε πολύ καλά τι γινόταν γύρω της κάθε στιγμή. Σκέδτηκε ότι έμοιαζε με άνθρωπο που έχει άνα μυστικό να κρύψει. Αλλά τι μυστικό; Ήξερε λίγα από όσα της είχαν συμβεί τα τελευταία χρόνια. Είχε προετοιμαστεί να αντικρίσει ρυτίδες θλίψης. Αλλά αυτό ήταν κάτι άλλο. Ήταν σαν ένα παιδί που, με το να σφίγγει στο χέρι του έναν θησαυρό, τραβούσε την προσοχή σ’ αυτό που ήθελε να κρύψει.