Εβόρα

ΕΒΟΡΑ.....ΑΓΑΠΗ.....ΦΥΣΗ.....ΖΩΗ

«Εβόρα» γράφει ο Κώστας Κρομμυδας και με ταξιδεύει βόρεια, σε ένα τοπίο ονειρικό, κατάφυτο.. που λες και δεν το εχει πειράξει ποτέ ανθρώπινο χέρι… Λες και η ίδια η φύση, με όλη τη χρωματική της παλέτα, έχει ζωγραφίσει κι έχει συνταιριάξει ήχους κι αρώματα, μουσικές και μυρωδιές.
Βαδίζω με την Αριάδνη κάτω απ τον ίσκιο των δέντρων.. Δεξιά και αριστερά μας οξιές, έλατα.. Κλείνω τα μάτια κι ανασαίνω αχόρταγα το δροσερό αέρα.. Μυρίζω τα λουλούδια που έχουν φωλιάσει κάπου ανάμεσα στις πέτρες.. κόβω λίγη απ’ τη ρίγανη και την τρίβω στα χέρια μου.. Ακούω το θρόισμα των φύλλων.. Πίνω νερό απ’την πηγή που μου δείχνει η Αριάδνη και που χαρίζει ζωή σε ότι υπάρχει γύρω μας…
Ανασαίνω τη φύση.. Κι ανασαίνω ταυτόχρονα την ίδια τη ζωή.
Παρατηρώ, οσφρίζομαι, γεύομαι. Αφήνομαι στη μαγεία της φύσης που μόνο δεος μπορεί να σου προκαλέσει. Δεος και σεβασμό! Ξαφνικά ακούω έναν ήχο… κάτι κινείται ανάμεσα στα δέντρα… Αριάδνη, τι είναι; Λύκος; Φοβάμαι… Να μην ανησυχώ; Μα πως… αφού μας πλησιάζει…
Έπειτα, όλο αυτό που ζω, οι εικόνες, τα αρώματα, οι γεύσεις… μπερδεύονται με τις λέξεις..με παραγράφους.. με σελίδες…
Σηκώνω τα μάτια μου απ’την «Εβόρα» του Κώστα κι έχω επιστρέψει στο μπαλκόνι μου. Χαμογελάω. Αυτό συμβαίνει όταν «βουτας» στη λογοτεχνική ψυχή του κυρίου Κρομμυδα. Οι λέξεις που διαβάζεις γίνονται ξωτικά που σε τραβούν στη μαγεία του δικού τους κόσμου… Και γινεσαι ένα με τον κόσμο αυτό, που σε κατακλύζει και σε μαγεύει.
Έχοντας διαβάσει όλα τα προηγούμενα βιβλία του συγγραφέα κι έχοντας βάλει ο ίδιος τον πήχη ψηλά, δεν περίμενα πως ένα ακόμη βιβλίο του θα με αγγιζε σε τέτοιο βαθμό. Τόσο απόλυτα. Κι όμως, η κάθε λέξη , λες και είχε ψυχή και παλμό με κρατησε κοντά της με έναν τρόπο εθιστικά γλυκό και δεν με άφησε παρά μόνο αφού έκλεισα το βιβλίο. Ο Κώστας πλέκει με έναν μοναδικά δικό του τρόπο μια ιστορία, επίκαιρη όσο ποτέ και μας προτρέπει να στραφούμε στη φύση γιατί ουσιαστικά μόνο έτσι θα μπορέσουμε να ανακαλύψουμε και τον εαυτό μας. Μέσα από την Εβόρα , μας συμβουλεύει να μη φοβηθούμε τον οποίο δρόμο κι αν ακολουθήσουμε γιατί έχοντας οδηγό την Αγάπη, δεν πρόκειται να παρεκκλίνουμε ποτέ… Η ιστορία αυτή μας φωνάζει δυνατά ΝΑ ΑΓΑΠΑΜΕ! Να αγαπάμε αληθινά ο,τι υπάρχει γύρω μας και μας περιβάλλει. Γιατί ετσι θα αγαπήσουμε ουσιαστικά και τον ίδιο τον άνθρωπο. Με μια γλώσσα που ακούγεται απλή και βατή, ο κύριος Κρομμυδας μέσα από την Αριάδνη δεν αφηγείται. Απλώς αποκαλύπτει. Διαβάζοντας την Εβόρα, ή καλύτερα «ζωντας» την Εβόρα του Κώστα αφήνεσαι να σε μαγέψουν οι λέξεις του. Παρασύρεσαι στη ροή της ιστορίας της Αριάδνης. Κι έπειτα, έρχονται οι εξελίξεις. Διαδέχονται η μία την άλλη. Πάνω που νόμιζες πως η ιστορία τελειωσε , έρχεται ένα γεγονός, εντελώς διαφορετικό.. εντελώς νέο.. κι ανατρέπει ότι έχεις διαβάσει μέχρι τώρα, κανοντας την καρδιά σου να χτυπά πιο γρηγορα και θελοντας να διαβάσεις τη συνέχεια.. γιατί απλά δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς..
Περπατώντας στα ίδια μονοπάτια που βάδισε ο Αντώνης και η Αριάδνη, γνωρίζοντας τη δική τους «Εβόρα» καταφέρνεις να βρεις τη λύτρωση εσύ. Γιατι ασυνείδητα, χωρίς να το έχεις αντιληφθεί, έχεις περπατήσει ταυτόχρονα μέσα από μονοπάτια της δικής σου ψυχής… κι έχεις ανακαλύψει ουσιαστικά.. και τη δική σου… «Εβορα»…