Αναρχικοί και εργατικό κίνημα

Στην παρούσα έκδοση, που περιλαμβάνει δεκατρία κείμενα του Πιότρ Κροπότκιν που γράφτηκαν κατά την διάρκεια σχεδόν τριάντα ετών και δύο κείμενα αγωνιστών που αναφέρονται στο έργο του, ξεδιπλώνεται η σκέψη του αναρχικού θεωρητικού και αγωνιστή πάνω στο ζήτημα του συνδικαλισμού και της σχέσης που έχουν ή θα πρέπει να έχουν οι αναρχικοί με τις μεγάλες μάζες των εργαζομένων και τις οργανώσεις τις εργατικής τάξης.

Παρότι έχει περάσει πάνω από ένας αιώνας από τότε που ο Πιότρ Κροπότκιν έγραψε τα εν λόγω κείμενα, θεωρούμε ότι αυτά μέχρι και σήμερα διατηρούν σε μεγάλο βαθμό την επικαιρότητα τους. Οι αντιλήψεις του Κροπότκιν σχετικά με τον συνδικαλισμό δεν έχουν τύχει ευρείας μελέτης και διάδοσης, σε αντίθεση με άλλες πτυχές του έργου του. Με την παρούσα έκδοση, ευελπιστούμε να αναδείξουμε ορισμένες από αυτές τις άγνωστες ή υποτιμημένες πλευρές της σκέψης του, αλλά και να συμβάλουμε στον ευρύτερο διάλογο που πραγματοποιείται σχετικά με τη συμμετοχή και τον ρόλο των αναρχικών στα συνδικάτα.

Αναμφίβολα μέσα από τα κείμενα αυτά δεν θα βρεθεί κάποια μαγική συνταγή, η οποία θα μας λύσει τα χέρια και θα μας ανοίξει τον δρόμο στην παρέμβασή μας. Τα κείμενα που συγκεντρώσαμε, δεν αποτελούν τίποτα άλλο πέρα από μια βάση για συζήτηση και προβληματισμό. Μια βάση που ξεκινάει από την αναγκαιότητα και την επιτακτικότητα της ενεργούς συμμετοχής των αναρχικών στα συνδικάτα, μια θέση η οποία βρισκόταν ανέκαθεν στην ατζέντα των αναρχικών, από την αυγή του κινήματος πριν από περισσότερο από ενάμιση αιώνα.

Όπως γράφει ο ίδιος ο Κροπότκιν, προκειμένου να τονίσει την σημασία της παρέμβασης στις μαζικές οργανώσεις της εργατικής τάξης ως αναγκαίο συστατικό στον δρόμο προς την κοινωνική επανάσταση:

“...οι μάζες πρέπει να ξέρουν ποιοι είμαστε· οι αναρχικοί θα πρέπει να έχουν το θάρρος να εμπλέκονται στον αγώνα· και όλα αυτά απαιτούν να έχουμε αφιερώσει από πριν πολύ χρόνο προς αυτή την κατεύθυνση….Αν σταθούμε και σκεφτούμε πως μπορούν να αγωνιστούν οι εργάτες ενάντια στους εκμεταλλευτές τους, θα δούμε πως δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί να γείρει την πλάστιγγα υπέρ τους περισσότερο, από ότι οι τεράστιες εργατικές ενώσεις που αγκαλιάζουν εκατομμύρια προλετάριων στον αγώνα ενάντια στα χιλιάδες και εκατομμύρια αποθέματα χρυσού που κατέχουν οι εκμεταλλευτές. Αυτό που χρειάζεται σήμερα
περισσότερο απ’ όλα είναι άνθρωποι· άνθρωποι έτοιμοι να ριχτούν στη μάχη ενάντια στον εχθρό, έτοιμοι να τον οδηγήσουν στο τελευταίο του καταφύγιο.
Και πρέπει να εξασφαλίσουμε πως τέτοιοι άνθρωποι θα συναντηθούν, θα ενωθούν μεταξύ τους και θα υποστηρίξουν ο ένας τον άλλο.
Οφείλουν να έρθουν σε επαφή πάνω απ’ όλα μέσα στα συνδικάτα τους· χωρίς αυτό δεν μπορεί να υπάρξει αμοιβαία εμπιστοσύνη.
Και χωρίς αμοιβαία εμπιστοσύνη, δεν υπάρχει θάρρος, παρά μόνο ήττα!”

Με την ελπίδα, λοιπόν, να συναντηθούμε στους αγώνες της εργατικής τάξης και να συνεισφέρουμε στο πέρασμα στην αντεπίθεση, είναι αναγκαίο να βρεθούμε με όλες μας τις δυνάμεις εκεί που αναπνέει ο αγώνας για ζωή, αξιοπρέπεια και ελευθερία.

Όπως, άλλωστε, γράφει και ο Κροπότκιν:

«Αυτή η κόκκινη σημαία -η ελπίδα των σκληρά εργαζόμενων και βασανισμένων μαζών- αποτελεί τώρα δική μας κληρονομιά. Ας την κρατήσουμε ακλόνητη και ακηλίδωτη? ας ζήσουμε γι’ αυτή και, αν είναι
αναγκαίο, ας πεθάνουμε γι’ αυτή, όπως έκαναν τα αδέρφια μας στο Σικάγο».