Το ταξίδι του Φριχτούλη

Μια καλύτερη ζωή ονειρευόταν ο Φριχτούλης. Πιο χορτάτη και γεμάτη περιπέτεια. Γιατί ο Φριχτούλης, σαν ποντικός που ήταν, ζούσε με την οικογένειά του ποντικίσια.
Όμως δεν του έφτανε αυτό και ήθελε κάτι παραπάνω. Κι έτσι ξεκίνησε το ποντικοταξίδι του γεμάτος απορίες και όνειρα. Πόση αξία όμως έχειτο ταξίδι και η περιπέτεια χωρίς αγάπη;

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου

ΚΡΙΤΙΚΗ



Ο Φριχτούλης -τι όνομα το καημένο το ποντικάκι!- ζει με την πολυμελέστατη οικογένειά του κάπου στη Νέα Φιλαδέλφια. Σ' έναν κήπο που 'χε απ' όλα / μα ήταν απαγορευμένα. / Κολοκύθια, μελιτζάνες / κι αγγουράκια ραντισμένα... Δέκα αδέλφια ορεξάτα / και η μαμά η ποντικίνα / να δουλεύει να τα θρέψει / νύχτα μέρα στην Αθήνα...».

Ετσι είχε η κατάσταση στην οικογένεια του διαρκώς πεινασμένου Φριχτούλη, ο οποίος ονειρευόταν ταξίδια όχι για τη χαρά του ταξιδιού παρά για τη χαρά του φαγητού, να πάει «κάπου που να μην πεινάει». Οταν αποφάσισε το ταξίδι του, η μητέρα του προσπάθησε να τον εμποδίσει, αλλά ο μικρούλης προμηθεύτηκε έναν χάρτη και αναχώρησε. Εφυγε κλαίγοντας. Σαν να ήξερε εκ των προτέρων τι τον περίμενε στον άγνωστο κόσμο. Πόσες περιπλανήσεις, ποιοι φόβοι, πόσες απογοητεύσεις, ποιοι κίνδυνοι. Μια Οδύσσεια. Χώρια που δεν γνώριζε «Να μιλάει ξένες γλώσσες / και κυρίως τη γατική / για να ξέρει να το σκάει / σε κινδύνους σαν βρεθεί...». Θλίψη. Γιορτές, χαρές ο κόσμος, οι περισσότεροι συντροφευμένοι και χορτάτοι και μονάχα αυτός να περιφέρεται στα ξένα λυπημένος, πεινασμένος, με τη νοσταλγία να του τρυπάει την καρδιά, αθώος μικρούλης σ' έναν κόσμο όπου κυριαρχούν οι βολεμένοι ή οι «ατσίδες». Τι να έκανε λοιπόν; Τι άλλο... Σπίτι μου σπιτάκι μου. Αφήστε που «Ο Φριχτούλης είδε σπίτια / είδε φρούτα και ψωμιά / μα καμιά σαν τη δική του / δε συνάντησε μαμά».

Πίσω στο σπίτι λοιπόν. Αλλά πώς μας φάνηκε σαν ηττημένος; Δεν είναι μόνον διότι: «Θα ονειρεύομαι τα βράδια / και τη μέρα στη δουλειά» / είπε μέσα του ο Φριχτούλης κι έτσι έζησε καλά...». Είναι και γιατί ετούτα τα ταξίδια που δεν ταξίδεψε ιστορεί αργότερα τις νύχτες στα παιδιά του, είναι και γιατί λησμονήθηκαν τα αληθινά ταξίδια. Κάπως έτσι ταξίδεψε ο Φριχτούλης, κάπως έτσι σταμάτησε να ταξιδεύει. Ελαφρώς μελαγχολικό παραμύθι, τρυφερό οπωσδήποτε, με στίχο χιουμοριστικό, πανέξυπνο, γνωστό άλλωστε το σπιθοβόλημα του λόγου του Γιάννη Ξανθούλη, είναι μια ματιά στο ταξίδι που δεν καταφέραμε να ολοκληρώσουμε, κι ακόμη ένα σκίρτημα για τα ταξίδια που δεν πραγματοποιούνται και για τους ταξιδιώτες που ρίζωσαν για πάντα στη γενέθλια γη με μόνη συντροφιά τους το όνειρο.



ΕΛΕΝΗ ΣΑΡΑΝΤΙΤΗ

ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ - 20/10/2006