Δια χειρός Ελλήνων

Πού να θυμάμαι πια πόσο υπέφερε ο πρωταγωνιστής της Πείνας του Κνουτ Χάμσουν, τι ζαλάδες είχε και τι παραισθήσεις. Ξέρω μόνον τώρα που μασουλώ αργά-αργά ένα ρετάλι από το μπράτσο του δερμάτινου καναπέ μου, εποφθαλμιώντας την καρδερίνα της γειτόνισσας, υπό τους πένθιμους ήχους των διαμαρτυρόμενων εντέρων μου που ακομπανιάρουν το μελαγχολικό άσμα don’t cry for me Argentina, ότι είμαι έλληνας κι ότι η βαριά κληρονομιά της αρχαιότητας δεν πρέπει να μείνει αναξιοποίητη. Αν πράγματι η Πενία τέχνας κατεργάζεται τότε ίσως η οικονομική κρίση και η πείνα να είναι θεόσταλτες για να ενεργοποιηθεί ο εγκέφαλος. Και εφόσον οι έλληνες δεν καταφέραμε να μεγαλουργήσουμε επί των παχιών αγελάδων ούτε επί των τρελλών, μας δίνεται η τελευταία ευκαιρία μέσω των ισχνών.


Με εμένα αυτό συνέβη ακριβώς. Κι ενώ αυτό που συνήθως προείχε στην κεφαλή μου ήταν το στόμα μου, τώρα που το δύστυχο κατέστη ανενεργό και οι άμοιρες σιαγώνες μου, ένεκεν της ασιτίας, περιήλθαν σε τέτοια κατάσταση ακινησίας που θα ζήλευαν και οι καλύτεροι γιόγκι, επιτέλους πήρε μπροστά το μυαλό μου. Πλήθος ιδεών και οραματισμών παράγω καθημερινά για τη βελτίωση της οικονομικής κατάστασης των Ελλήνων, διακρινόμενες από μεγάλη ευγένεια και ουδέν ίχνος βαρβαρότητας. Μερικές μάλιστα, μέχρι τη στιγμή της επισήμου δημοσιεύσεώς τους, μπορώ να τις αποδώσω περιληπτικώς ως εισαγωγή στην κύρια πρότασή μου στην οποία θα ήθελα ο αναγνώστης να φθάσει με το μαλακό. Οι δυο πρώτες έχουν προφανώς περάσει απ’ το μυαλό κι άλλων και αφορούν πώληση περιουσιακών στοιχείων της χώρας που έχουν μισοπουληθεί ήδη. Όμως οι δυο επόμενες είναι τελείως φρέσκιες.





Αποσπασμα από το βιβλίο:



ΝΑ ΜΟΝΙΜΟΠΟΙΗΘΕΙ Η ΜΑΛΑΚΙΑ ΣΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ




Το δημόσιο είναι δυστυχώς και παντελώς άδικα το εξιλαστήριο θύμα των ανόητων, όσες φορές μας τριβολίζει το πικρό σαν αψέντι ερώτημα «Τις πταιει;». Όμως όλοι αυτοί οι κακεντρεχείς άνθρωποι που κατηγορούν τους καημένους δημοσίους υπαλλήλους, έχουν αναρωτηθεί τι είναι ακριβώς το δημόσιο ή πώς θα μπορούσε ένας εμπνευσμένος σκηνοθέτης να το παραστήσει σε ταινία; Η δικιά μου περιορισμένη φαντασία ταυτίζει το δημόσιο άλλοτε με τη Βασιλεύουσα στις δόξες της, άλλοτε με τη Σμύρνη ή άλλοτε με τον Τιτανικό την ώρα που ξεκινούσε.

Στην Κωνσταντινούπολη το λοιπόν απαράλλαχτα σαν το δημόσιο, μυριάδες ανθρώποι συνέρρεαν από κάθε μέρος της χώρας για να εγκατασταθούν, να διασκεδάζουν, να ψωνίσουν και κυρίως για να νιώθουν ασφαλείς. Μάλιστα πολλοί από αυτούς σε κάτι μεγάλα ξύλινα στειλιάρια που υπήρχαν σε όλες τις γειτονιές, έδεναν το γάιδαρό τους. Κι ενώ τα χρόνια περνούσαν με ξεγνοιασιά και μακαριότητα, να που φανήκαν οι εχθροί: Βούλγαροι, Ρως, Σελτζούκοι… Ο ύπνος τους άρχισε να χαλνά, η αγωνία κι ο φόβος γίνανε καθημερινότητα, η πόλη πολιορκήθηκε και κανείς πια δεν μπορούσε να τρυπώσει μέσα της, μα ούτε και να βγει παίρνοντας μαζί του όλο του το βιός! Τα τρόφιμα αρχίσανε να λιγοστεύουν. Η φρίκη μεγάλωσε όταν οι μωαμεθανοί του Βαγιαζήτ και του Πορθητή γκρέμιζαν τα τείχη με κανονιές, έριχναν σκάλες, έσφαζαν, βίαζαν, εξανδραπόδιζαν.. Ο έρμος λαός της πόλης έτρεχε αλλόφρονας δεξιά κι αριστερά, ούρλιαζε, ζητούσε έλεος. Το ίδια πάθανε κι οι σμυρνιοί που τρέχανε σαν παλαβωμένοι στο λιμάνι να σωθούν. Τα ίδια και οι επιβάτες του Τιτανικού. Τα ίδια παθαίνουν σήμερα κι οι αναξιοπαθούντες τρόφιμοι του δημοσίου.

Κι αναρωτιέμαι, υπάρχει έστω κι ένας συμπατριώτης μας που θέλει πάνω στην ώρα της ταραχής, τώρα που οι αέρηδες σφυρίζουν κακά μαντάτα πως Πάρθεν το εφάπαξ μας, κι η μονιμότης πάρθεν, να ενσαρκώσει το ρόλο του τουρκαλβανού, του Κεμάλ ή του παγόβουνου; Αιδώς! Το δημόσιο τούτες τις κρίσιμες στιγμές που ταλανίζεται, χρειάζεται ακόμα περισσότερη στήριξη, όχι γιουρούσια.
Να συμφωνήσουμε όλοι μας πως οι αιτιάσεις για την άρση της μονιμότητας στο δημόσιο είναι τελείως κακόβουλες και επιπλέον γελοίες. Και να είμαστε σίγουροι ότι το δημόσιο ως οργανισμός θα αποδειχθεί μέγιστο εθνικό κεφάλαιο, διότι συγκεντρώνει τις μεγαλύτερες ποσότητες διασταυρούμενης μαλακίας. Όντως οι ήδη διορισμένοι έχουν αξιοθαύμαστες επιδόσεις και συγκαταλέγονται μεταξύ των πιο παραγωγικών ατόμων, καθώς επιδίδονται στην αυτοϊκανοποίηση επί οκτάωρο χωρίς καμία μα καμία όχληση από τον πολίτη. Επιπρόσθετα οι συμβασιούχοι επιδεικνύουν υπερβάλλοντα ζήλο, προκειμένου να πιάσουν τα υψηλά στάνταρ των μονίμων, με αποτέλεσμα να υπάρχει μέγας συναγωνισμός και εξίσου άφθονη ροή σπέρματος και από κει.

Και τα περί αξιολόγησης στο δημόσιο είναι αστειότητες: ουδείς δημόσιος υπάλληλος θα αποδίδει όπως θα μπορούσε, αν γνωρίζει ότι παρακολουθείται από επιτροπή ενόσω αυτοϊκανοποιείται, ειδικά οι ντροπαλοί. Το δε επίδομα παραγωγικότητας των εκπαιδευτικών φυσιολογικά θα εκπέσει εφόσον ουδείς εκπαιδευτικός πλέον θα παράγει τα συνήθη επί του πίνακος.

Ειδικά δε για όσους πρόκαμαν και τρύπωσαν πρόσφατα στο δημόσιο, οι ΔΟΥ δεν πρέπει να ζητήσουν διαφυγόντα κέρδη και αναδρομικά. Μπορεί αποδεδειγμένα να έρεψαν στο χειρογλύκανο με την ανακοίνωση του διορισμού τους στα ΦΕΚ, θεωρώντας τους υπόλοιπους έλληνες μαλάκες (αυνανισμός αγαλλιάσεως) και επιπλέον τώρα που τους κουτσούρεψαν μισθούς και επιδόματα, ν’ αναφωνούν κάθε τόσο « τι μαλακία έκαμα!» (αυνανισμός πικρίας και απογνώσεως). Όμως εάν υπάρχει τσίπα και κοινωνική πολιτική, οι μαλακίες αυτές πρέπει να παραγραφούν, να θεωρηθούν ως μη γενόμενες και στο εξής το κράτος να εισπράττει τα κέρδη από τη μόνιμη μαλακία των υπαλλήλων του.