Ένα τρανζιστοράκι που έπαιζε για τη μοναξιά

Η ποιητική αυτή συλλογή γράφτηκε μέσα σε ενάμιση μήνα (από τα μέσα Οκτωβρίου ως το τέλος Νοεμβρίου του 2020) κατά τη διάρκεια του δεύτερου κύματος της πανδημίας. Ξεκίνησε ως ένα φιλολογικό πείραμα στο διαδίκτυο, με τα ποιήματα να υπογράφουν, δήθεν, επώνυμοι συγγραφείς. Η ανταπόκριση όμως που βρήκε το αστείο με έβαλε στον πειρασμό να συνεχίσω το γράψιμο. Η δε απόφαση να τα δημοσιεύσω υπήρξε το αποτέλεσμα της σύγκρουσης ανάμεσα στον ενθουσιασμό και το φιλολογικό μου ένστικτο, αποτέλεσμα που, πολύ φοβάμαι, εξακολουθεί να παραμένει αμφίρροπο. Όπως και να ’χει, με αυτήν την ευκαιρία θυμήθηκα τον εαυτό μου μικρό, όταν, ως μαθητής του Δημοτικού σχολείου, ξυπνούσα μέσα στη νύχτα και, σκεπασμένος με τις κουβέρτες για ν’ αντέξω στις καιρικές συνθήκες –αλλά και τις συνθήκες θέρμανσης– της εποχής, προσπαθούσα να βρω την ομοιοκαταληξία, να αδράξω την έμπνευση, που η παιδική μου φαντασία ισχυριζόταν ότι δήθεν με επισκεπτόταν εκείνες τις περίεργες ώρες, μεταξύ ύπνου και εγρήγορσης. Ας είναι.