Το κίνημα του Bauhaus

[... Τώρα που γράφω -άνοιξη του 1989- φαίνεται πως δεν είναι πια μόνον η ηλικιακή ομάδα, που ονομάζεται με μικρότερη ή μεγαλύτερη ακρίβεια «γενιά του 1960», αυτή που έχει το δικαίωμα να νιώσει πως είναι παράλληλα τα ιδεώδη της νιότης της με τις ουτοπίες του Bauhaus. Σήμερα, όλες οι κοινωνικές ομάδες, όλες οι δημιουργικές ή πολιτικές ενώσεις, ενδέχεται να πάρουν αντικειμενικά μαθήματα από τις διάφορες μορφές συμπεριφοράς μιας κοινότητας η οποία ξεκινά με δημοκρατικές προθέσεις και πασχίζει να οργανωθεί με διάφορες τεχνικές, ενώ συνάμα οφείλει σταθερά να υπερασπίζεται την ανεξαρτησία και τον ανοικτό της χαρακτήρα.
Επιβίωσε αρκετά και επιχείρησε να πραγματώσει μια δημοκρατία ιδεών και καλλιτεχνικής δημιουργικότητας σε ποικίλες πολιτικές καταστάσεις, και μάλιστα στην Γερμανία της Δημοκρατίας της Βάίμάρης, όπου το νομικό πλαίσιο της δημοκρατίας φθειρόταν από την μια ημέρα στην άλλη -πράγμα που σήμερα φαίνεται απίστευτο-, ενώ οι καλλιτέχνες ήταν πεπεισμένοι πως έστηναν τα θεμέλια ενός καλύτερου κόσμου...]
Εύα Φοργκάς

Το Bauhaus, με κύριο όραμα την ενοποίηση των καλών και εφαρμοσμένων τεχνών, προσπάθησε να φέρει την τέχνη σε στενή σχέση με την κοινωνική ζωή, κάτι που θεωρούσε ως κινητήρια δύναμη για την κοινωνική αλλαγή και την πολιτιστική ανανέωση. Μια νεωτεριστική προσέγγιση στην εκπαίδευση του σχεδιασμού αναπτύχθηκε, με πρακτικές και νέες διδακτικές μεθόδους που είχαν καθοριστική συμβολή στο σύγχρονο design, στον βιομηχανικό σχεδίασμά, την αρχιτεκτονική, στη θεμελίωση της οπτικής επικοινωνίας γενικότερα.
Στον νέο διάλογο που ανοίγει το κίνημα ανακαλύπτεις την ανατομία τής τέχνης, ενώ σαν φαινόμενο προσφέρεται για έρευνα, αφού η ιστορία του είναι γεμάτη από τις σπίθες που παράγονταν από τις μετωπικές συγκρούσεις ιδέας και ύλης, πνεύματος και καθημερινής ύπαρξης. Στις ημέρες μας, που οι κοινωνικές ανακατατάξεις προβάλλουν ραγδαίες, μπορούμε να στοχαστούμε πάνω στο πείραμα του Bauhaus και να το θεωρήσουμε χρήσιμο πρότυπο μιας δημοκρατικής κοινότητας που με πείσμα αναζητά την ισορροπία δυνάμεων σ' έναν κόσμο που επικρατεί η πολιτική τής κοινωνικής εξαθλίωσης και της αναλγησίας των ισχυρών.